(Το άρθρο δημοσιεύθηκε την 3η Μαίου 2019 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)
Οι Ευρωεκλογές πάντα έδιναν αφορμή για ένα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης για ζητήματα που αφορούσαν στις εθνικές πολιτικές σε όλα τα κράτη της Ευρώπης. Οι λαοί της Ευρώπης, είτε επικροτούσαν είτε εξέφραζαν την δυσαρέσκειά τους, μέσω της ψήφου στις Ευρωεκλογές, στις εθνικές κυβερνητικές πολιτικές. Υπό αυτή την έννοια, υποστηρίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών των Ευρωπαϊκών χωρών, έκανε την οποιαδήποτε επιλογή με βάση την στάση των κομμάτων στις εθνικές πολιτικές σκηνές.
Έως τώρα, το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος, προσπαθούσε μάταια να αναδείξει την "ευρωπαϊκή σκέψη", συζητώντας ευκαιριακά τα προβλήματα που ανακύπτουν από την λειτουργία του οργανισμού που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ρόλο της Ελλάδας σε αυτήν, αφού όπως προέκυπτε από τα αποτελέσματα, ήταν η στήριξη ή όχι του εκάστοτε κυβερνητικού έργου που έδινε το στίγμα των Ευρωεκλογών. Με λίγα λόγια, οι Ευρωεκλογές δίνουν απλά το "μήνυμα" στην εκάστοτε κυβέρνηση. Τόσο απλά.
Και φτάσαμε στο σωτήριο έτος 2019, 38 χρόνια μετά την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ τότε), να συζητάμε για το... αν πρέπει η Ελληνική πολιτική πραγματικότητα να επηρεάζει την ψήφο των Ελλήνων πολιτών στις Ευρωεκλογές! Προσφάτως, ο Άδωνις Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και ένθερμος υποστηρικτής της λειτουργίας της Ε.Ε. πήγε ένα βήμα παραπέρα, δηλώνοντας κυνικότατα στην ΕΡΤ ότι το διακύβευμα των Ευρωεκλογών του 2019 είναι... "να φύγει ο Τσίπρας"!
Παρατηρούμε δηλαδή ότι το αφήγημα της "ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης" απομυθοποιείται πλήρως, ακόμη κι από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του, αφού είναι η εθνική πραγματικότητα που παίζει και θα παίζει πάντα ρόλο στον τρόπο με τον οποίο ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζει την Ε.Ε.
Αυτό που, είτε δεν το βλέπει είτε κάνει ότι δεν το βλέπει η πολιτική τάξη που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη, το έχουν αναδείξει εγκαίρως οι δυνάμεις που χαρακτηρίζονται ως ευρωσκεπτιστικές και αντιευρωπαϊκές ή "ακροδεξιές", "εθνικιστικές", "λαϊκιστικές" (χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται από την πολιτική τάξη για να μειώσουν ή και να προσβάλλουν τις δυνάμεις αυτές). Το ότι δηλαδή, οι εθνικές πραγματικότητες είναι από τη φύση προορισμένες να παίζουν κυρίαρχο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων και να αποβάλλουν, αργά ή γρήγορα, τις ιδέες που προωθούν την αυτοκαταστροφή τους.
Κι εδώ μπαίνουμε κατευθείαν στο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του 2019, αφού είναι η πρώτη φορά από την ίδρυση της Ε.Ε., που είναι εντελώς ξεκάθαρο και αφορά ακριβώς στα όσα ανέπτυξα πιο πριν, δηλαδή στην πλήρη επιβεβαίωση ότι οι εθνικές πολιτικές πάντα θα βρίσκουν τρόπο να υπερτερούν της "κοινής ευρωπαϊκής πορείας":
Την θέληση των λαών της Ευρώπης να συνεχίσει ή όχι να υπάρχει αυτό το τερατούργημα, σοβιετικού τύπου, που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και είναι ξεκάθαρο, διότι στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, τα κινήματα που αγωνίζονται για την κατάργηση της Ε.Ε. 'η που ασκούν έντονη κριτική στον τρόπο λειτουργία της έχουν γιγαντωθεί, συμμετέχοντας μάλιστα και σε κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών. Όπως άλλωστε παρατηρούμε στις διάφορες αναλύσεις για αυτές τις ευρωεκλογές, μόνιμη επωδός είναι "ο κίνδυνος του εθνικισμού".
Έντρομη η πολιτική τάξη που έχει βυθίσει όλη την Ευρώπη σε ύφεση, έρμαιο της λαθρομετανάστευσης, της ανεργίας, της ανασφάλειας και με μια σειρά από κράτη της στο χείλος του γκρεμού που ονομάζεται χρεοκοπία, βλέπει τον "κίνδυνο" στην αύξηση των ποσοστών των
κινημάτων που θέλουν να βγάλουν τις πατρίδες τους από τον βάλτο που η ίδια η Ε.Ε. τους έριξε.
Συμπερασματικά λοιπόν διαπιστώνω, ότι το διακύβευμα αυτών των Ευρωεκλογών είναι για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε.Ε. απολύτως ταυτισμένο και με τις εθνικές πολιτικές των κρατών της αλλά και με την λειτουργία της Ε.Ε.:
αφορά την ίδια της την ύπαρξη!
