Γιατί Ευρώπη;

Του Ευάγγελου Κομνηνάκη

Για να απαντήσουμε με ασφάλεια στο ερώτημα "γιατί Ευρώπη;" πρέπει να κατανοήσουμε τον κόσμο μας και τη θέση της χώρας μας σε αυτόν. Πρέπει να κατανοήσουμε την έκταση και την ένταση της διεθνούς θυέλλης της οικονομικής κρίσεως. Η ελληνική κρίση δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Αυτό που μακροπρόθεσμα κινδυνεύει είναι το βιοτικό επίπεδο όλων των Ευρωπαίων πολιτών, όλων των πολιτών των κρατών της Δύσεως που συνέδεσαν τα συμφέροντά τους με τους μηχανισμούς της διεθνούς οικονομίας. Αυτό που τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση είναι τα γενικά συμφέροντα του πολιτισμένου κόσμου.

Όσοι υποστηρίζουν την ενεργητική ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαική Συμμαχία δε ζημιώνουν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά τα προστατεύουν. Διότι μία Ελλάδα απομονωμένη μέσα σε ενα περιβάλλον σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των ισχυρών Ανατολής και Δύσης θα υποστεί όλες τις συνέπειες ενός χαμένου πολέμου. Η ουδετερότητα της απομονώσεως δε μας εξασφαλίζει, αλλά μας εκθέτει σε ανυπολόγιστους κινδύνους. Εκεί ακριβώς είναι το ψεύδος της Αριστεράς η οποία λέει στο λαό ότι δεν έχει τίποτα να χάσει από την πιθανή διεθνή απομόνωση που θα σημάνει η έξοδός της Ελλάδος από την ΕΕ και το Ευρώ.
Οι βίαιες αλλαγές του επιπέδου της ζωής που καθρεπτίζονται στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας με την εκδήλωση φαινομένων γενικευμένης φτώχειας δεν πρέπει να μας παρασύρουν. Δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από το μείζονα σκοπό της εθνικής σωτηρίας. Οφείλονται δε στην χρόνια αδυναμία του Έθνους μας να επηρεάσει έστω και κατά τη δύναμή του μικρού του μεγέθους τις οικονομικές εξελίξεις της ανοικτής οικονομίας στην οποία υποχρεωτικά μετέχει. Δεν παράγουμε, δεν εξάγουμε, δεν επενδύουμε στο εθνικό μας μέλλον. Με την αδράνειά μας υπονομεύουμε οι ίδιοι τη θέση μας, υποθηκεύουμε οι ίδιοι κάθε αναγεννητική προοπτική για την Πατρίδα. Κι αυτό γιατί ενώ τον οικονομικό πόλεμο δε μπορούμε να τον αποφύγουμε, μπορούμε να βελτιώσουμε τη θέση μας σ΄αυτόν.

Το πολιτικό σύστημα δεν ελέγχεται για τις προθέσεις του να μας πει την αλήθεια για τους τρέχοντες εθνικούς κινδύνους, αλλά για το ότι δε μας προετοίμασε δεόντως για αυτούς. Εν όψει κολοσσιαίων δυσκολιών μας εξέθεσε στην άγνοια και την αδυναμία. Τώρα που ανοίγονται μπροστά μας δύο δρόμοι δε μας προετοίμασε για δύσκολες αποφάσεις. Το δίλημμα πρέπει πραταύτα να απαντηθεί και έχει ως εξής. Από τη μία ο δρόμος της Ανατολής και του ανυπολήπτου κόσμου των μεταβατικών κοινωνιών που προσπαθούν επί αιώνες να αναπτυχθούν και από την άλλη ο δρόμος της Δύσεως που έχει αποδείξει ότι ξέρει, θέλει και μπορεί να αναπτύσσεται.
Ο ένας είναι δρόμος αβέβαιος, ελαττωματικός από τη φύση των κοινωνιών που ιστορικά απέτυχαν να κατακτήσουν την επιτυχία. Ο δεύτερος είναι δρόμος ασφαλής που δεν απαλλάσσει κανένα από τις ευθύνες της πραγματικότητος, αλλά θέλει να χτίσει σε στέρεο έδαφος τις προσδοκίες των λαών για ευημερία.Η απόφαση είναι εθνική και ιστορική όχι μόνο διότι απαιτεί καλή γνώση της ιστορικότητος των ελληνικών συμφερόντων, αλλά και διότι θα επηρεάσει καθοριστικά τη μοίρα του ελληνικού λαού για δεκαετίες. Το ένοχο πολιτικό σύστημα μας εγκλώβισε στη μικρότητά του προκειμένου να επιβιώνει. Αυτό είναι αλήθεια. Όταν όμως μας είπε ότι κινδυνεύουμε με μία νέα Μικρασία δεν έλεγε ψέματα.