Του Ευάγγελου Κομνηνάκη
Στο περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσεως ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης αναγκάζει πλέον όλο και μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού λαού να στρέφονται ξανά με ζωηρό ενδιαφέρον στην πολιτική από λόγους πραγματικής αγωνίας για το παρόν και το μέλλον.
Αυτό είναι ένα νέο δεδομένο της κοινωνικής ζωής της χώρας. Ακόμη και αν αφετηρία αυτής της μεταστροφής είναι το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητος που αντικατέστησε βιαίως τον πολύ πρόσφατο ευδαιμονισμό, ωστόσο πρέπει να παραδεχθούμε πως η ενεργητική στάση των πολιτών αλλά και η συσπείρωσή τους σε μία εθνική πρόσκληση είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Ακόμη όμως κι αν οι Έλληνες συναισθάνονται στην πλειοψηφία τους τα μεγάλα αδιέξοδα της πατρίδος τους, έστω και καθυστερημένα, αυτό που δυστυχώς για μία ακόμη φορά απουσιάζει είναι η ανάληψη των ευθυνών από τον πολιτικό κόσμο της χώρας.
Μετά το ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ που ακούσαμε το 2009 σε μία έκρηξη ανεύθυνου λαϊκισμού , ήρθε έπειτα το ΚΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ από τη σημερινή αντιπολίτευση. Τα δεδομένα της οικονομίας και της κοινωνίας μας άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν σταθερά επί τα χείρω. Όμως δυστυχώς για την Ελλάδα δε φαίνεται διατεθειμένη να προσαρμοστεί σ’αυτά η τάξη των πολιτικών.
Αν η ελληνική οικονομία είναι το παγκόσμιο παράδειγμα του κρατισμού, της αποβιομηχάνισης, της χαμηλής ανταγωνιστικότητος και της ανυπαρξίας παραγωγής, τότε η ελληνική πολιτική ζωή είναι το απόλυτο παράδειγμα εθνικής οπισθοδρόμησης διά του καταστροφικού λαϊκισμού.
Οι Έλληνες πολιτικοί αντί να παραδειγματίσουν τους Έλληνες με υπεύθυνες συμπεριφορές, να τους καθοδηγήσουν στο δύσκολο διάβα του διεθνούς ανταγωνισμού και να τους προετοιμάσουν για τη δύσκολη προσαρμογή λέγοντάς τους την αλήθεια, συνεχίζουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά.
Ολοένα περισσότεροι Έλληνες συλλαμβάνουν πλέον τα πραγματικά αίτια της εθνικής κατάρρευσης. Και αυτά δεν είναι ούτε η διεθνής θύελλα, ούτε οι πιέσεις των αγορών, αλλά η μόνιμη αδράνεια της γραφειοκρατικής πολιτικής ελίτ η οποία προκειμένου να μην αποχωριστεί τα προνόμιά της εξουσίας, θυσιάζει το μέλλον ενός ολόκληρου λαού.
Αυτό το δεδομένο όμως είναι η σειρά των Ελλήνων να το επεξεργαστούν και να αποφασίσουν εάν θέλουν να κάνουν οι ίδιοι την επανάσταση στην κάλπη, στρεφόμενοι στις αξιόπιστες λύσεις, στις πατριωτικές επιλογές, απορρίπτοντας τη φαυλοκρατία του δικομματισμού.
Εάν πράγματι η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα τότε ο πατριωτισμός είναι μονόδρομος. Εάν αυτός ο λαός θέλει να επιβιώσει πρέπει να δει με σθένος τις ιστορικές του ευθύνες. Διότι «η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση». Κι αν προκειμένου να επιτύχει τη σωτηρία της πρέπει να θάψει τη νοσηρή Μεταπολίτευση, τότε οι Έλληνες πρέπει να βρουν το θάρρος να τη σκοτώσουν με την ψήφο τους.
Αυτό είναι ένα νέο δεδομένο της κοινωνικής ζωής της χώρας. Ακόμη και αν αφετηρία αυτής της μεταστροφής είναι το κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητος που αντικατέστησε βιαίως τον πολύ πρόσφατο ευδαιμονισμό, ωστόσο πρέπει να παραδεχθούμε πως η ενεργητική στάση των πολιτών αλλά και η συσπείρωσή τους σε μία εθνική πρόσκληση είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Ακόμη όμως κι αν οι Έλληνες συναισθάνονται στην πλειοψηφία τους τα μεγάλα αδιέξοδα της πατρίδος τους, έστω και καθυστερημένα, αυτό που δυστυχώς για μία ακόμη φορά απουσιάζει είναι η ανάληψη των ευθυνών από τον πολιτικό κόσμο της χώρας.
Μετά το ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ που ακούσαμε το 2009 σε μία έκρηξη ανεύθυνου λαϊκισμού , ήρθε έπειτα το ΚΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ από τη σημερινή αντιπολίτευση. Τα δεδομένα της οικονομίας και της κοινωνίας μας άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν σταθερά επί τα χείρω. Όμως δυστυχώς για την Ελλάδα δε φαίνεται διατεθειμένη να προσαρμοστεί σ’αυτά η τάξη των πολιτικών.
Αν η ελληνική οικονομία είναι το παγκόσμιο παράδειγμα του κρατισμού, της αποβιομηχάνισης, της χαμηλής ανταγωνιστικότητος και της ανυπαρξίας παραγωγής, τότε η ελληνική πολιτική ζωή είναι το απόλυτο παράδειγμα εθνικής οπισθοδρόμησης διά του καταστροφικού λαϊκισμού.
Οι Έλληνες πολιτικοί αντί να παραδειγματίσουν τους Έλληνες με υπεύθυνες συμπεριφορές, να τους καθοδηγήσουν στο δύσκολο διάβα του διεθνούς ανταγωνισμού και να τους προετοιμάσουν για τη δύσκολη προσαρμογή λέγοντάς τους την αλήθεια, συνεχίζουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά.
Ολοένα περισσότεροι Έλληνες συλλαμβάνουν πλέον τα πραγματικά αίτια της εθνικής κατάρρευσης. Και αυτά δεν είναι ούτε η διεθνής θύελλα, ούτε οι πιέσεις των αγορών, αλλά η μόνιμη αδράνεια της γραφειοκρατικής πολιτικής ελίτ η οποία προκειμένου να μην αποχωριστεί τα προνόμιά της εξουσίας, θυσιάζει το μέλλον ενός ολόκληρου λαού.
Αυτό το δεδομένο όμως είναι η σειρά των Ελλήνων να το επεξεργαστούν και να αποφασίσουν εάν θέλουν να κάνουν οι ίδιοι την επανάσταση στην κάλπη, στρεφόμενοι στις αξιόπιστες λύσεις, στις πατριωτικές επιλογές, απορρίπτοντας τη φαυλοκρατία του δικομματισμού.
Εάν πράγματι η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα τότε ο πατριωτισμός είναι μονόδρομος. Εάν αυτός ο λαός θέλει να επιβιώσει πρέπει να δει με σθένος τις ιστορικές του ευθύνες. Διότι «η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση». Κι αν προκειμένου να επιτύχει τη σωτηρία της πρέπει να θάψει τη νοσηρή Μεταπολίτευση, τότε οι Έλληνες πρέπει να βρουν το θάρρος να τη σκοτώσουν με την ψήφο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου