Ελληνικός Εθνικισμός

Το παρακάτω κείμενο, αποτελεί για μένα, μνημείο της σύγχρονης Εθνικιστικής σκέψης. Μπορεί να μην το εμπνεύστηκα εγώ, αλλά με ενέπνευσε να κωδικοποιήσω μέσα μου, όλα αυτά που νοιώθω για το έθνος των Ελλήνων.Ελπίζω να ισχύει το ίδιο και για άλλους Έλληνες.

Το πολιτικό μας σύστημα, γέρικο και διεφθαρμένο, εξοικειωμένο με την συναλλαγή και την διαπλοκή και αναπαραγόμενο από αυτήν κατασκευάζει μία τέτοια, όμοια με αυτό, νεολαία: δειλή, φοβισμένη, υποταγμένη, τσακισμένη।

Μαρξιστές και φιλελεύθεροι θέλουν την νεολαία μας μονίμως διαμαρτυρόμενη, μονίμως υποκύπτουσα, μονίμως άτολμη και φοβισμένη.
Στα γραφεία των κομματικών νεολαίων συνωθούνται όχι νέοι με ιδανικά, με πεποίθηση, με όνειρα, με οράματα, με διάθεση για αγωνιστική προσφορά παρά αφισοκολλητές, με μία αίτηση εργασίας στο χέρι. «Φιλόδοξοι» που όμως την φιλοδοξία τους δεν θέλουν να την εκπληρώσουν με μόχθο, με αγώνα, με αυτοβελτίωση, παρά με επαφές, δημόσιες σχέσεις, πολιτικά ρουσφέτια και βολέματα.
Έτσι αναπαράγουν τους υπηκόους τους, τρισάθλια και μίζερα ανθρωπάρια που είτε έχουν, είτε δεν έχουν εξουσία, είτε πετύχουν, είτε αποτύχουν στην ζωή τους, είτε γίνουν, είτε δεν γίνουν καθηγητές, πανεπιστημιακοί, λεφτάδες, φτασμένοι επιστήμονες, ανώτατοι δικαστικοί, θα παραμείνουν για πάντα δειλοί και φοβισμένοι, άνθρωποι που δεν ένιωσαν ούτε μία στιγμή ελεύθεροι στην ζωή τους, που ούτε για μία στιγμή δεν ένιωσαν την ανάσα του απόλυτου, της χαράς εκείνης που νιώθει ο τελευταίος εργαζόμενος πολίτης, όταν, μετά από μία σκληρή ημέρα εργασίας, έχοντας κερδίσει το ψωμί του, μπορεί να περιφρονήσει τους υπουργούς και την εξουσία τους, την χαρά που νιώθει ο ενσυνείδητος Έλληνας όταν αψηφά το σύστημα, το καθηγητικό κατεστημένο, την πολιτική εξουσία, την πολιτική ορθότητα ή όπως πια λέμε το “politically correct”, τους Χατζηνικολάου και τους Λαλιώτηδες, για να αναπνεύσει τον καθαρό αέρα μίας ηθικής πορείας, την πορεία των περήφανων και ακέραιων ανθρώπων.
Να λοιπόν το όραμα της Ελλάδος οι περήφανοι και ακέραιοι Έλληνες. Να ξαναγίνουν οι Έλληνες αυτό που ήταν πάντα: πολεμιστές, έμποροι, ποιητές και καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και δημιουργοί, μία φυλή κυρίων. Αυτό είναι το πεπρωμένο του Ελληνισμού.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να γκρεμιστεί το πιο αηδιαστικό από όλα τα τέρατα του κόσμου, όπως έλεγε ο Φρειδερίκος Νίτσε: το Κράτος. Να λοιπόν και ο εχθρός της νεολαίας και του κινήματός μας, αυτό το εμετικό έκτρωμα, το ελλαδίτικο κρατίδιο που μόνο να εξοντώνει ξέρει, που μόνο να συνωμοτεί μπορεί, χαιρέκακο, μνησίκακο, μοχθηρό και φουκαριάρικο.
Και απέναντι σε αυτό το κρατίδιο, πρέπει να οργανωθεί Ελεύθερη η Εθνική Κοινωνία: ο ελληνικός κόσμος των εργατών, των αγροτών, των ιδιωτικών υπαλλήλων, των επιστημόνων, των επιχειρηματιών, των ναυτικών, των στρατιωτικών, των επαγγελματιών, όλων αυτών που δεν δέχονται και δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν την βοήθεια του κράτους στην ζωή τους, γιατί δεν θέλουν να ανήκουν στους ανήμπορους και στους αναξιοπαθούντες, γιατί προτιμούν να μοχθούν παρά να δεχθούν σκλαβωτικές βοήθειες, γιατί πιστεύουν ότι η πιο μεγάλη αξία είναι η ελευθερία και ελευθερία φέρει εντός του μόνο ο άνθρωπος που δεν ζητά, παρά μόνο προσφέρει, προσφέρει στον συνάνθρωπό του, στην συνοικία του, στην πόλη του, στον τόπο του, στον κόσμο ολόκληρο. Και προσφέρει όχι μόνο εκ του περισσεύματός του, μα και εκ του υστερήματός του. Γιατί αυτό του δίνει ελευθερία και η ελευθερία τον γεμίζει χαρά.
Να λοιπόν ο Έλληνας 'Ανθρωπος, ο Κύριος, να λοιπόν ο κόσμος μας, ο Κόσμος της Ελευθερίας και της Δημιουργίας. Όλοι εμείς μακριά, από το Κράτος και με μία υπόσχεση δοσμένη μεταξύ μας: Το Κράτος τους, το δήθεν ελληνικό, μα στην πραγματικότητα το δοσίλογο παγκοσμιοποιημένο κράτος τους θα το γκρεμίσουμε.
Και δεν είναι ένοχες μόνο οι απρόσωπες δομές της εξουσίας. Ένοχοι δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές της καταστροφής του τόπου μας. Ένοχοι είναι όλοι όσοι συμπράττουν, όλοι όσοι τρέχουν πίσω από αυτήν την εξουσία, την ανήθικη, την δοσιλογική. Μην μας πούνε για τις ανάγκες που έχουνε, μην δικαιολογηθούν ότι δήθεν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, γιατί όλοι εδώ έχουμε ανάγκες, γιατί εδώ μέσα δεν υπάρχουν πλούσιοι, αλλά μόνο μαχόμενοι. Απλά εκείνοι προτίμησαν τον εύκολο από τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο του βολέματος, της κλεψιάς, της ρεμούλας και της συναλλαγής.
Το λέμε τώρα: κηρύσσουμε πόλεμο ενάντια σε όλους τους θλιβερούς μανδαρίνους της σοσιαλφιλελεύθερης εξουσίας, σε όλους αυτούς που ταπεινώνουν καθημερινά τον πολίτη μόνο και μόνο για να εκτονώσουν τα πιο θλιβερά συμπλέγματα μειονεξίας όταν βλέπουν τον κουρασμένο από την δουλειά, μα ελεύθερο στο πνεύμα, εργάτη, αγρότη, ιδιωτικό υπάλληλο, όταν βλέπουν όλους εμάς να μεγαλώνουμε τον τόπο μας, τον πλούτο μας, για να έρθουν αυτά τα άθλια τρωκτικά της εξουσίας με τις κομπίνες και τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου, με την δυσβάσταχτη φορολογία, με διεφθαρμένους εφοριακούς και αστυνομικούς να ληστέψουν την περιουσία μας, να ληστέψουν το βιός μας, να λεηλατήσουν τον τόπο μας, για να βρεθούν αυτοί που δήθεν αμείβονται με τον ονομαστικό μισθό των 800 και 1.000 € με διαμέρισμα, εξοχικά και πολυτελή αυτοκίνητα.
Για να γκρεμίσουμε όμως αυτό το Κράτος, χρειαζόμαστε έναν πολιορκητικό Κριό, χρειαζόμαστε μία ηγεσία. Και αυτός ο Κριός είναι το κίνημά μας, η πρωτοπορία που έχει ήδη τεθεί επικεφαλής σε έναν αγώνα που στοχεύει να ενώσει όλους τους καλούς Έλληνες, όλους τους Έλληνες Πατριώτες, τον κόσμο της Ελευθερίας και της Δημιουργίας σε ένα μεγάλο μέτωπο εναντίον των δοσίλογων της παγκοσμιοποίησης, εναντίον του σοσιαλφιλελεύθερου Κράτους, εναντίον της Αριστεράς και της Φιλελεύθερης Δεξιάς. Αυτό το κίνημα αποτελεί την φυσική ηγεσία της κοινωνίας μας και κατ’επέκταση θα αποτελέσει τον μοχλό δημιουργίας του εθνικού κράτους.
Και ως ηγεσία, θα πρέπει να μπορεί να στέκεται στο ύψος της. Να λοιπόν τι θέλουμε από την νεολαία μας. Μαζί με το κίνημά μας να γίνει μία Νέα Αριστοκρατία, βασισμένη όχι στα προνόμια, μα στην ίδια την καταξίωση μέσα από τον αγώνα της ζωής. Η Αριστοκρατία μας δεν έχει σχέση με την λεγόμενη «άρχουσα τάξη», με όλους αυτούς που τρώνε και πίνουν χάρις στις προνομιακές τους σχέσεις με το πολιτικό κατεστημένο, δεν έχει σχέση με τους βουλευτικούς θώκους που οι γιοί παραλαμβάνουν από τους πατεράδες που με την σειρά τους πήραν από τους παππούδες. Μιλάνε σήμερα για δημοκρατία επικρίνοντας το πολίτευμα της βασιλευόμενης δημοκρατίας, δήθεν γιατί προβλέπει κληρονομικό ανώτατο άρχοντα, τη στιγμή που οι Παπανδρέου και οι Καραμανλήδες κυβερνάνε την Ελλάδα από το 1950.
Η δική μας Αριστοκρατία είναι λαϊκή γιατί πηγάζει μέσα από τους αγώνες του λαού, μέσα από τον καθημερινό μόχθο για την επιβίωση, μέσα από τον προσωπικό αγώνα για αυτοβελτίωση και αυτογνωσία, μέσα από τον συλλογικό πολιτικό αγώνα και την αφοσίωση στα εθνικά ιδανικά. Έτσι οικοδομείται αυτή η «Νέα Αριστοκρατία» : σπουδάζοντας στο σκληρό σχολείο της ζωής. Αυτή η Νέα Αριστοκρατία θεωρεί τον αγώνα και την μάχη ως το φυσικό της περιβάλλον, είναι εξοικειωμένη να αισιοδοξεί και να χαίρεται μέσα στις μεγαλύτερες αντιξοότητες, μπροστά στις ατελείωτες δυσκολίες της ζωής και τον αγώνα. Και όταν έρθουν, γιατί αναμφίβολα θα έρθουν, οι στιγμές εκείνες που η κούραση γονατίζει την ψυχή, αυτή η φυσική ηγεσία ανακτά τις δυνάμεις της καταβυθιζόμενη στον πιο βαθύ πυρήνα της ύπαρξής της, στην πίστη της και στις ιδέες της.
Και επειδή έχει περάσει από τέτοια δοκιμασία, αγαπά όσους προσπαθούν, ακόμη κι αν αποτύχουν, περιφρονεί όμως όσους, από έλλειψη ηθικής ακεραιότητας, προσπαθούν να βρουν έναν ευκολότερο δρόμο. Η πρωτοπορία του κινήματός μας ξέρει σε ποιούς πρέπει να μοιάσει, έχουμε τους ήρωές μας: στον Λεωνίδα, τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τους επαναστάτες του '21, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Περικλή Γιαννόπουλο, τον Παύλο Μελά, τον Ιωάννη Μεταξά, τον Γεώργιο - Γρίβα Διγενή. Ξέρει και σε ποιους δεν πρέπει να μοιάσει : στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Γεώργιο Παπανδρέου, στον Ανδρέα Παπανδρέου, στους σφογγοκωλάριους της εξουσίας.
Σήμερα η πατρίδα μας δέχεται την εισβολή των λαθρομεταναστών, με όλα τα δεινά που αυτή κουβαλά την εγκληματικότητα, την ανεργία, την γκετοποίηση, την αποσύνθεση του εκπαιδευτικού συστήματος και του συστήματος υγείας.
Σήμερα, το δοσίλογο Κράτος, με υπουργό εξωτερικών τον κατ’ εξοχήν εκπρόσωπο του δοσιλογισμού της παγκοσμιοποίησης, τον Γεώργιο Παπανδρέου, υποχωρεί σε όλες τις της εθνικές διεκδικήσεις: στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν, στο θέμα των αεροδιαδρόμων, στην εκμετάλλευση του Αιγαίου, στις γκρίζες ζώνες, στα Ίμια, στην εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Ομοσπονδιακή Ευρώπη.
Σήμερα, ο τόπος μας γνωρίζει την πιο βαθιά οικονομική κρίση, που αφήνει άνεργο το 13% των Ελλήνων εργαζομένων, το 30% της ελληνικής νεολαίας εκ των γυναικών.
Σήμερα, το δοσίλογο Κράτος, επιτρέπει στην νεολαία μας να βουλιάζει στα ναρκωτικά, στερώντας από τον τόπο μας όλη του την δημιουργική ικμάδα.
Σήμερα, το δοσίλογο Κράτος αρνείται να λάβει οποιοδήποτε μέττρο για να αναστρέψει την πορεία της υπογεννητικότητας και του εκφυλισμού.
Σήμερα, το δοσίλογο Κράτος, εχθρεύεται ό,τι το εθνικό, τρομοκρατώντας όποιο ελεύθερο πνεύμα αναπνέει ακόμα στην επικράτειά του.
Αντίθετα το δοσίλογο Κράτος θα παραστεί και θα υμνήσει και θα δικαιώσει τους κομμουνιστές στασιαστές, που κρατήθηκαν στην Μακρόνησο, θα δικαιώσει αυτούς που αν είχαν νικήσει, η τύχη του τόπου μας θα ήταν όμοια με αυτήν της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, δεν θα καταθέσουν όμως οι αρχές ένα στεφάνι στο Γράμμο και στο Βίτσι, στου Μακρυγιάννη εκεί που χάθηκαν Έλληνες για να παριστάνουν τώρα αυτοί τους υπουργούς, τους βουλευτές και τους ηγεμόνες.
Η φωτεινή ελπίδα στην ζοφερή αυτή πραγματικότητα, η ελπίδα για το γκρέμισμα του δοσιλογικού κράτους, η ελπίδα για την απέλαση των παρανόμων μεταναστών, η ελπίδα για μία ισχυρή και κυρίαρχη Ελλάδα, βρίσκεται στην ανάπτυξη του πατριωτικού κινήματος. Και το πατριωτικό κίνημα για να αντισταθεί και να νικήσει και να δημιουργήσει την Ελλάδα που θέλαμε δεν χρειάζεται μόνο χρήματα και τηλεοπτική προβολή, χρειάζεται πρωτίστως στελέχη, χρειάζεται εθνικιστές πολιτικούς με συγκροτημένο λόγο, με ακατάβλητο φρόνιμα, με υψηλό ηθικό, με ακεραιότητα και εντιμότητα. Ειδάλλως χτίζουμε παλάτια στην άμμο, ειδάλλως είμαστε ένα από τα ίδια με τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου, ειδάλλως θα γίνουμε ακόμη χειρότεροι από τα κόμματα του δοσιλογισμού, γιατί υποκριτικά θα ευαγγελιζόμαστε αξίες του η πράξη θα μαρτυρά ότι δεν πιστεύουμε αληθινά.
ένα ακόμη βήμα για την ενίσχυση του κινήματός μας. Ο δρόμος μπροστά μας είναι δύσβατος και σκληρός. Θέλει υπομονή, ανοχή, επιμονή. Θέλει να μάθουμε να περιμένουμε και ταυτόχρονα να αγωνιζόμαστε σκληρά. Στο τέλος του δρόμου όμως, μας περιμένει μία ιδέα που για την σάρκωσή της, για την πραγματοποίησή της αξίζουν αυτοί οι κόποι και άλλοι τόσοι ακόμη. Η Ιδέα της Υπερήφανης και Ισχυρής Ελλάδας.

Οι ήρωές μας, οι φιλόσοφοι και οι ποιητές μας, οι μαχητές του Ελληνισμού μας κοιτούν, μας χαμογελούν και μας συνοδεύουν.

Ομιλία του Μάκη Βορίδη στην 3η Εθνικιστική Γιορτή Νεολαίας που διοργάνωσε η Νεολαία του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (Ν.Ε.Μ.) στις 28 Σεπτεμβρίου 2003 στο club Loft στο Θησείο.