3 Μαρ 2019

Για ένα ενιαίο μέτωπο εθνικής αμύνης


(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ της 1ης Μαρτίου 2019)

Μαθητής ακόμα, σε ηλικία 14 ετών, πολιτικοποιήθηκα εντονότατα στις τάξεις του εθνικιστικού κινήματος. Κι επειδή ασφαλώς υπήρχαν συναγωνιστές που αγωνίζονταν για την ιδέα μέσα από διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, πέρα από τον ιδεολογικό και πολιτικό μου αγώνα, ένα ήταν το κύριο αίτημα που είχα ως προμετωπίδα της όποιας μου προσπάθειας για την επίτευξη των σκοπών αυτού του αγώνα: η ένωση των εθνικιστών μέσα σε μία πολιτική στέγη.  Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι ήμουν ευθυγραμμισμένος με  την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που σκεφτόταν εθνικά.

Έως τις εκλογές του 2012, όλες αυτές οι παρατάξεις εργάστηκαν σκληρά και στις δύο ψηφίδες του αγώνα (ιδεολογική και πολιτική). Τα αποτελέσματα στο ιδεολογικό κομμάτι ήταν σαφώς καλύτερα από εκείνα του πολιτικού. Ασφαλώς και εκεί έγιναν κάποια βήματα, με τις συνενώσεις παρατάξεων
και κοινό πολιτικό αγώνα αλλά και με την παρουσία ανθρώπων που δήλωναν "εθνικιστές", ακόμα και μέσα στην βουλή, με ορισμένους από αυτούς να λιποψυχούν και να αυτομολούν στις αγκαλιές του συστήματος και άλλους να παραμένουν πιστοί μένοντας στο πολιτικό περιθώριο.

Η δουλειά που έγινε στο ιδεολογικό κομμάτι είχε ασφαλώς τις παρεκκλίσεις της, με συνέπεια να ζήσουμε όλοι από το 2012 και μετά μια στρέβλωση της ιδέας, για την οποία όχι μόνο δεν αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια, αλλά και προσπαθήσαμε να την αποφύγουμε. Παρ΄όλα αυτά, θα ήταν λάθος να μην αναγνωρίσει κανείς, ότι ακόμη και εν μέσω στρεβλώσεων, ο λαός μας ήρθε κοντά στις εθνικές ιδέες. Έστω και λόγω συγκυρίας.

Ο λαός σε αναζήτηση εθνικής πολιτικής ηγεσίας

Φτάνω στο σήμερα, όπου παρατηρείται το εξής πολιτικό φαινόμενο:  η αναζήτηση ακροατηρίου από τις εθνικιστικές δυνάμεις μετατράπηκε σε αναζήτηση εθνικιστικών δυνάμεων από το ακροατήριο!
Είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, που ο ελληνικός δεν ξέρει πραγματικά τι να πρωτοδιαλέξει από τα δεκάδες κόμματα που του προτείνουν εθνικές λύσεις. Άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα, ενεργούν και σκέφτονται πατριωτικά και προτείνουν πατριωτικές πολιτικές. Η συγκυρία παίζει ασφαλώς τον ρόλο της. Αλλά και οι άμυνες του γηρασμένου πολιτικού συστήματος επίσης κι αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα.

Κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος: να δούμε δηλαδή στο μέλλον μια ακέφαλη πλειοψηφία να χάνεται ξανά στις αγκαλιές του συστήματος, επειδή κάποιοι βλέπουν μόνο το στενό κομματικό τους συμφέρον, χάνοντας από τα μάτια τους την μεγάλη εικόνα. Την ενιαία πολιτική εκπροσώπηση όλων των Ελλήνων που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έσπασαν τα δεσμά που τους ένωναν με το πολιτικό σύστημα κι αναζητούν μια πολιτική διέξοδο για τη χώρα βασισμένη πλέον στην Ιδέα! Την Ιδέα για την οποία αγωνιζόμαστε όλοι και την οποία οφείλουμε να την υπερασπιστούμε, να την προωθήσουμε ενωμένοι για να γίνει επιτέλους κεντρική πολιτική επιλογή των Ελλήνων. Δηλαδή, εν τέλει, να νικήσουμε!

Το ιδεολογικό υπόβαθρο υπάρχει και οι όποιες παρεκκλίσεις του διορθώνονται. Άλλος δρόμος για τη Νίκη δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, εφικτός.
Λένε ότι την πρωτοβουλία την παίρνει πάντα ο ισχυρός. Αντιτείνω ότι ΙΣΧΥΡΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΙΔΕΑ και η θέληση επιτέλους του λαού μας να την ακολουθήσει πολιτικά. Θα κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτήν την προοπτική;




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου