Ο Ευρωσκεπτικισμός δεν είναι Αντιευρωπαισμός

Η συζήτηση για το «ευρωπαικό» μέλλον της πατρίδας μας έχει φουντώσει ιδιαιτέρως κατά την… μνημονιακή εποχή. Μια συζήτηση που είναι τόσο έντονη όσο δεν ήταν (αν και θα έπρεπε) προ της εισόδου μας στην Ευρωπαική Ένωση. Εντός Ευρώπης ή εκτός, είναι το δίλλημα που τίθεται. 

Είναι χαρακτηριστικό όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων να πολιτεύονται με διλήμματα. Και, συνήθως, σε δίλημμα μπαίνει κάποιος ο οποίος είναι με την πλάτη στον τοίχο και έχει δύο επιλογές: «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»! Με λίγα λόγια το Μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα φροντίζει επί 40 χρόνια να φέρνει την πατρίδα μας σε αυτήν την κατάσταση (με την πλάτη στον τοίχο, δηλαδή) και μετά να βάζει ένα δίλλημα «διεξόδου» από την δύσκολη κατάσταση, πάνω στο οποίο οι πολίτες πρέπει να πάρουν θέση. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι ούτε ο «γκρεμός» ούτε το «ρέμα» είναι επιθυμητή διέξοδος. 

Με αφορμή τις ευρωεκλογές θα κληθούν τα κόμματα να καταθέσουν τις απόψεις τους για το πώς βλέπουν το μέλλον της Ελλάδος σε σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη (Ε.Ε.). Σύμφωνα με τα προγράμματα των κομμάτων θα μπορούσαμε να πούμε γενικά, ότι παρατηρούμε τρεις  κυρίως θέσεις: 

Την «ευρωπαική» θέση, που υποστηρίζει την πλήρη εναρμόνιση με την Ε.Ε. η οποία θα μετεξελιχθεί σε ένα εντελώς ενιαίο υπερεθνικό κράτος, έστω και ομόσπονδο.

Την «αντιευρωπαική» θέση, που θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν έχει καμμία σχέση με τα ευρωπαικά έθνη άρα δεν θα πρέπει να συμμετέχει σε ένα συνασπισμό ευρωπαικών κρατών.

Την «ευρωσκεπτιστική» θέση, την οποία πολλοί μπερδεύουν με την «αντιευρωπαική». 

Συνήθως σκοπίμως, διότι οι ευρωσκεπτικιστές πανευρωπαικά δεν είναι αντιευρωπαιστές αλλά το αντίθετο: Θεωρούν ότι οι ευρωπαικοί λαοί έχουν κοινές πολιτιστικές ρίζες (με βάση τον ελληνικό πολιτισμό που ουδείς αρνείται) αλλά δεν θέλουν ΑΥΤΗΝ την Ευρωπαική  Ένωση. Ως υπερασπιστές της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού πολιτισμού, θέλουν και απαιτούν μια Ευρώπη η οποία πρώτα απ΄όλα θα σέβεται την ελευθερία των εθνών- κρατών και όχι μια Ευρώπη που θα άγεται και θα φέρεται από γραφειοκράτες και τραπεζίτες.

 Άρα εδώ έχουμε  τρία βασικά χαρακτηριστικά τα οποία ορίζουν το ευρωσκεπτιστικό κίνημα:

Υπεράσπιση των εθνικών κοινωνιών και το δικαίωμά τους να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα.

Υπεράσπιση των εθνικών πολιτισμών που αναπτύχθηκαν από τις εθνικές κοινωνίες της Ευρώπης και

Υπεράσπιση τους δικαιώματος της Ελευθερίας των εθνών- κρατών να νομοθετούν, να κόβουν χρήμα και να ρυθμίζουν από μόνα τους τις ζωές των ανθρώπων που τα κατοικούν.

Με λίγα λόγια,

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ- ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Κι αυτά για τον «ευρωσκεπτικισμό» είναι προαπαιτούμενα ώστε να υπάρξει περαιτέρω συνεργασία των ευρωπαικών εθνών σε οικονομικό ή ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο. 

Η Ε.Ε. με την μορφή που την ζούμε σήμερα δεν έλαβε υπ΄όψιν της τις τρεις αυτές παραμέτρους και βιάστηκε να… ενωθεί σε κάτι παράταιρο. Αντέγραψε με λίγα λόγια την Σοβιετική Ένωση στην οποία συνασπίστηκαν  άνθρωποι με διαφορετικά εθνικά χαρακτηριστικά και αγνόησε την ανάγκη των λαών να παράγουν πολιτισμό μέσα από το έθνος τους και να ζουν ελεύθερα. 

Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και τον βίαιο μετασχηματισμό (μέσω της λαθρομεταναστεύσεως) των εθνικών κοινωνιών της Ευρώπης σε πολυπολιτισμικές, τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό: Ποιος θα σταματήσει τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων από τα ασιατικά κράτη, τα οποία θα ζητούν την εφαρμογή της «Σαρία» στην καθημερινή ζωή των ευρωπαικών κρατών στα οποία ζούν;