Τί συνέβη στην Ελλάδα (2010- 2013) Του Μιχάλη Δέλτα

Ο  Καρατζαφέρης φώναζε  το 2010: Πάμε όλοι μαζί (οικουμενική κυβέρνηση) και να κάνουμε συμμαχία με τον ευρωπαϊκό νότο που και αυτός βάλλεται εξίσου όσο και εμείς (συνασπισμός κατά της λιτότητας των χωρών PΙIGS).Ο G.Soros έλεγε, ότι όσο συνεχίζονται περικοπές και πολιτικές λιτότητας σε ένα οικονομικό συστημα, αυτό δεν θα βγεί ποτέ από την κρίση και η κρίση θα βαθαίνει τόσο σε διάρκεια όσο και σε ποσοστό μείωσης του ακαθαρίστου εγχωρίου προϊόντος από έτος σε έτος (Σπιράλ θανάτου). Στις ΗΠΑ έχασαν το 30% του ΑΕΠ σε τέσσερα χρόνια (1929-1933). Εμείς εδώ έχουμε χάσει πάνω από το 25% και είμαστε ήδη στον πέμπτο χρόνο και δεν προβλέπεται να βγούμε πριν και από το 2015.


Έγιναν δυο παιχνίδια και ξέφυγε η κατάσταση σε εμάς:
Α) Ένα στο εξωτερικό : Οι Ευρωπαίοι δεν προχώρησαν σε βαθύ κούρεμα από την αρχή για να διασώσουν τις τράπεζες τους κατά πρώτον, και κατ`επέκταση την ΟΝΕ από τον συστημικό κίνδυνο της Ελλάδας. Η Γερμανία κυρίως εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ώστε να ξεπεράσει την παγκόσμια ύφεση χωρίς να μπει η ιδία σε ύφεση, μεταβιβάζοντας τα βάρη στο Νότο. Σύμφωνα με την συνάρτηση παράγωγης, οι κύριοι παραγωγικοί συντελεστές είναι τρεις:Κεφάλαιο,εργασία και τεχνολογία [Y=(K,L,T)]. Βυθίζοντας το Νότο,όλο το κεφάλαιο βρήκε προστασία στην Γερμανία και μεταφέρθηκε στις τράπεζες του Βορρά και σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα του Βορρά. Επίσης, με τις πολιτικές αυτές το ευρώ ήταν πανάκριβο σε σχέση με το δολάριο και το Γιέν (έφτασε η ισοτιμία 1€=1,50 $.Τώρα είναι στο 1,26$). Με ένα πανάκριβο ευρώ, η Γερμανία μπορούσε να κάνει πάμφθηνα εισαγωγές σε πρώτες ύλες όπως φυσικό αέριο, πετρέλαιο και εξοπλισμούς από χώρες που δεν είναι στο ευρώ. Αρα η Γερμανία για να παράγει ΑΕΠ είχε κεφάλαιο με την σέσουλα, ενώ το ακριβό ευρώ δεν άφηνε εμάς να κάνουμε εξαγωγές.
Λόγω της κρίσης μετανάστευσε από το Νότο προς το Βορρά όλο το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό (επιστήμονες,γιατροί,μηχανικοί κτλπ). Οπότε είχε και εργατικό κεφάλαιο με την σέσουλα και η αύξηση της προσφοράς εργασίας ρίχνει τα μεροκάματα. Άρα είχε και φτηνό εργατικό δυναμικό. Τεχνολογία είχε ανέκαθεν πολύ υψηλή  και λόγω στρατηγικών συμμαχιών με εταιρίες της Ανατολής την τελευταία δεκαετία (joint Ventures μεταξύ γερμανικών και κινεζικών εταιριών).
Με αυτές τις τακτικές ο Βορράς θωράκισε τις τράπεζες του και την οικονομία του εν ζημία του Νοτου,ποδηγετώντας τις πολιτικές ηγεσίες του Νότου (ικέτες).

Β) Στην Ελλάδα το παιχνίδι είχε ως εξης: Οι ίδιοι που μας κατέστρεψαν κλήθηκαν να μας σώσουν. Δεν συνασπιστήκαν εγκαίρως όλοι μαζί αλλά ο καθείς κοιτούσε το δικό του μαγαζί και τους δικούς του πελάτες (κομματικοί στρατοί, δημ.υπάλληλοι, συνδικάτα). Πράγμα που κάνουν ακόμα και σήμερα (βλέπε ΕΡΤ). Η Γερμανία τους κρατούσε στο χέρι μέσω της Ζήμενς και των βαλιτζών, καταθέσεις Χριστοφοράκου, οπότε κατάφερε να επιβάλλει τη δική  της πολιτική. Αυτό  φάνηκε σε δυό σημεία:
1) Στα λάθη που αναγνώρισε ότι έκανε η Τρόικα και το ΔΝΤ (βλέπε τις δυο τελευταίες εκθέσεις του ΔΝΤ) τα οποία ουδέποτε η ελληνική μεριά τα χρησιμοποίησε για να αντιστρέψει το κλίμα.
2) Ουδέποτε ανέφεραν στους Τροικανούς τον αρνητικό αντίκτυπο της λαθρομετανάστευσης στο ΑΕΠ και στην κοινωνική συνοχή. Αυτό έγινε και γιατί φοβήθηκαν το πολιτικό  κόστος από την διεθνιστική αριστερά. Ουδέποτε οι Τροικανοί στα προγράμματα τους συμπεριέλαβαν τον παράγοντα λαθρομετανάστευση με ότι αυτό συνεπάγεται (συναλλαγματική αιμορραγία, γιγάντωση της παραοικονομίας και πτώση του ΑΕΠ, ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και άνοδος νοσταλγών ολοκληρωτικών καθεστώτων).
Λόγω του εγχωρίου πολιτικού κόστους δεν προχώρησαν και οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ήταν όλες προς την σωστή κατεύθυνση αλλαγής της δομής του δημοσίου, σε ένα δημόσιο μικρό, λειτουργικό και διαχειρίσιμο με το όποιο πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα.
Διατυμπάνιζαν επίσης την αλλαγή <<μοντέλου οικονομίας>> και το πέρασμα από ένα μοντέλο βασιζόμενο στην ιδιωτική κατανάλωση με ξένο δανεικό χρήμα (2010:32 δισ.€ εμπορικό έλλειμμα) σε ένα μοντέλο παραγωγικό, εξωστρεφές, βασιζόμενο δηλαδή στις εξαγωγές.
Κάτι τέτοιο χρειάζεται συγκεκριμένο business plan,το οποίο να προβλέπει:
1) Τους κλάδους της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής στους οποίους η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα και οπότε όλο το οικονομικό σύστημα θα έπρεπε να δώσει ροπή προς τα εκεί .
2) Δημιουργία μηχανισμών κινήτρων όπως μείωση της γραφειοκρατίας και της φορολογίας στις εν λόγω επιχειρηματικές δραστηριότητες.
3) Εντοπισμός των καναλιών χρηματοδότησης του όλου project.
Ένα τέτοιο ογκώδες έγγραφο δεν είδαμε ποτέ και ένα τέτοιο έγγραφο (business plan) θα έπρεπε μετά την σύσταση του να μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς (stakeholders) [ΣΕΒ, εκπρόσωποι των εμπόρων και των βιοτεχνών,συνδικάτα,οργανώσεις καταναλωτών, πανεπιστήμια και ακαδημαικοί, δημοσιογράφοι και κανάλια, φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, πνευματικοί ηγέτες του τόπου κτλ]. Η έλλειψη ενός τέτοιου στρατηγικού σχεδιασμού σε πανελλαδικό επίπεδο, είχε ως αποτέλεσμα την μη μετάβαση στο πολυπόθητο μοντέλο και την καταστροφή του υπάρχοντος μοντέλου, με συνέπεια την αντικατάσταση των εν Ελλάδι εταιριών που έκλειναν με τις πολυεθνικές του εξωτερικού, οι οποίες άντεχαν στα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης χρησιμοποιώντας πόρους που είχαν αντλήσει στο παρελθόν από την διείσδυση τους στις αγορές του εξωτερικού.