Μες τη νύχτα

Γράφει, το "Κίτρινο Φουλάρι"

Μες τη νύχτα,
τα βήματά μου αντηχούν
στις υγρές πλάκες
των πεζοδρομίων της πόλης,
η αθλιότητα παρούσα
στα στρωσίδια των αστέγων,
τα μαλλιά τους κολλάνε,
μια άμορφη μάζα βρωμιάς,
κάποτε ήταν σαν εσένα και
σαν εμένα,
τώρα γυρνάνε τα μάτια από
την άλλη πλευρά,
οι ηρωίδες των σκιών
μου κλείνουν το μάτι,
καθώς με βήμα ταχύ
προσπερνώ
τον ανάπηρο με το σκεβρό
πόδι, κάθεται σε μια
τροχήλατη καρέκλα
στη μέση του δρόμου
και προσδοκά ένα κέρμα,
ακόμη και την ώρα αυτή,
από διαβάτες που βρεθήκαν
τυχαία, όπως εγώ, εκεί.
Η νύχτα μαυρίζει τα σπλάχνα
μιας πόλης νεκρής,
απλά προσποιείται ότι
ακόμη βιώνει το φάσμα
μιας άλλης ζωής.
Πλησιάζω κοντά
στην πλατεία,
εκεί  όπου με θλίψη
τα ταξί περιμένουν,
ένας νέγρος τρέχει
μπροστά μου,
και κάποιος πιο
πίσω κραδαίνει λοστό,
η χώρα τοποθετεί
τα χέρια στο στήθος
χιαστί, το φέρετρό
της είναι μικρό,
θα καταφέρει αλήθεια
ν’ αναδιπλωθεί ώστε
κατάλληλα να χωρέσει
στην πόζα αυτή;
Ο οδηγός με κοιτάζει
με το βλέμμα θολό
μα χαίρεται που
βλέπει ένα πρόσωπο
λυπημένο, που σφίγγει
τα χέρια για να κρύψει την
οργή,
η κούρσα αρχίζει και πίσω
αφήνει τα κουφάρια
μιας λασπώδους ομίχλης,
που σάρωσε τις ζωές
των αθώων παιδιών,
οι ένοχοι τώρα κοιμούνται
με τις μεγάλες κοιλιές τους
γεμάτες,
και το ροχαλητό τους σκεπάζει
τον ήχο του εντέρου
σε εγρήγορση,
μια μέρα ακόμη ξημερώνει,
πτώση συνεχής,
ο ασθενής ημιθανής.
Κοιμηθείτε γλυκά,
η κοιλιά σας αξίζει πολλά,
είναι πάνω από πατρίδες
και αξίες, ιδέες και πίκρες.
Κοιμηθείτε απαλά,
κοιμηθείτε σφιχτά,
η ζωή μας αξίζει όσο
και οι στάχτες του δέντρου
που καίγεται ακόμη,
λίγο πιο κάτω,
λίγο πιο κει,
όταν οι κάλπες σιωπήσαν,
όταν οι ζωές μας σαπίσαν…