Της Αγγελικής Μπαρμπεροπούλου* Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλά ξένα άρθρα που συζητούν για το πρόβλημα της Ελλάδος. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί ξένοι που έχουν σχέση αγάπης με άρθρα που μιλούν άσχημα για την Ελλάδα τόσο, που πολλές φορές έψαχναν ακόμα κι όταν δεν υπήρχε κάτι ουσιαστικό για να την «χτυπήσουν» ..είτε μιλώντας για τα ολυμπιακά έργα που δεν θα τελειώσουν στην ώρα τους και «ανησυχούν» για το πως θα τελεστούν οι ολυμπιακοί αγώνες...μέχρι τα άδεια γήπεδα μετά την ανελέητη προπαγάνδα που δεν γέμισαν απο τους Έλληνες...μόνο που δυστυχώς γιαυτούς, στο τέλος δεν τους βγήκε η συνταγή και οι Έλληνες τους έδειξαν πως και το «έχουν» και διοργανώνουν καλύτερα απο όλους τέτοιες εκδηλώσεις. Οι ξένοι δεν μπορούν συχνά να δούν τίποτα καλό σε αυτά που δημιουργούν οι Έλληνες εκτός κι αν αυτό προέρχεται απο την μακρυνή και αρχαία Ελλάδα, που φυσικά γιαυτούς καμία σχέση δεν έχει με την σύγχρονη Ελλάδα και τους κατοίκους της.
Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω τέτοια άρθρα αποφάσισα να γράψω κάτι που εκφράζει εμένα ως Ελληνίδα περήφανη. Ναι περήφανη και δεν ντρέπομαι γιαυτό κύριοι της Ευρώπης. Θα έπρεπε; Μήπως σας χαλάει κι αυτό την συνταγή; Δεν έχω κάτι να ζηλέψω σε καμία περίπτωση απο τους συνειπηρώτες Ευρωπαίους. Και γιατί άλλωστε; Μήπως έχω δουλέψει λιγότερο απο αυτούς; Όχι φυσικά. Μήπως κορόιδεψα κανένα για να καταφέρω κάτι; Όχι, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας εδώ. Το θέμα μας ειναι το αιώνιο μίσος και απέχθεια που ο υποκριτικά Ευρωπαίος «αντιρατσιστής» σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύει προς την Ελλάδα αλλά κυρίως προς τους Έλληνες. Ο υποκριτικά «αντιρατσιστής» Ευρωπαίος που βάλλεται να προστατεύσει τα δικαιώματα των ξένων προς αυτήν επισκέπτες, φέρεται ως ο χείριστος ρατσιστής εχθρός των Ελλήνων. Δεν του άρεσε που ο Έλληνας δεν έμοιαζε με αυτόν, που ήξερε να δουλεύει για να ζήσει κι οχι να ζει για να δουλεύει, που ευχαριστιόταν τον καφέ του με τους φίλους του, που μπορούσε να πάει στην παραλία έστω και με λίγα χρήματα και να χαμογελάει. Είχε φιλότιμο και μέσα στα ελαττώματα του ήταν φιλόξενος και πρόσχαρος έστω και με εκείνο τον απότομο μερικές φορές τρόπο που γνώριζε, αυτόν τον οξύ μερικές φορές αλλά γνώριμα αγαπητό τρόπο. Ήξερε απο φαγητό κι απο διασκέδαση και αυτό δεν άρεσε.
Τώρα η Ελλάδα φημίζεται για τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών για το ότι παιδιά φτάνουν στα σχολεία υποσιτισμένα. Γονείς δέχονται να παραδώσουν τα παιδιά τους σε ορφανοτροφεία γιατί δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν και γυναίκες πουλιούνται για λίγα σίγουρα χρήματα. Αυτά δεν τα βιώσαμε ούτε υπό γερμανική κατοχή. Τα βιώνουμε τώρα όμως με τις ευλογίες της Ευρώπης. Βλέπετε εξευρωπαιστήκαμε εμείς οι χωριάτες γίναμε πιο δυτικοί πιο απελευθερωμένοι. Δεν κάνουμε παιδιά, κάνουμε πεζοδρόμιο, κοιμόμαστε στον δρόμο και είμαστε άστεγοι. Έτσι δεν διαφέρουμε από άλλες μεγάλες εξελιγμένες χώρες της Δύσης..έχουμε κι εμείς άστεγους, έχουμε και εμείς εγκληματίες που σκοτώνουν για 10 και 20 ευρώ αθώους ανθρώπους. Δεν ζούμε με ασφάλεια έχουμε άγχος και ψυχολογικά προβλήματα. Οι γωνιές των αστικών κέντρων πλέον δεν κρύβουν τους αυτοκτονούντες με αργό ρυθμό (ναρκωμανείς) αυτούς που απλά διάλεξαν να πεθάνουν όχι άμεσα όπως οι υπόλοιποι. Δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει αύριο...όχι αυτό δεν είναι Ευρωπαικό χαρακτηριστικό...Τώρα περιμένουμε ακόμα μία φορά να μας σώσουν οι πατέρες της Ευρώπης με τις συνταγές τις ευρωπαικές αφού εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι δεν μπορούμε να φτιάξουμε για εμάς...Όλοι ξαφνικά γίνανε μάγειροι και μάθανε τα μυστικά που δουλεύουν για εμάς χωρίς εμάς...Αναρωτιέμαι μετά την παρακμή που έχετε φέρει και την κατάντια, αν είστε περήφανοι. Αν είστε περήφανοι που τώρα είμαστε λίγο πιο κοντά σε εσάς..που σας μοιάζουμε πιο μίζεροι, πιο αγχωτικοί πιο κατσούφηδες, πιο καταθλιπτικοί..Το φιλότιμο δεν ξέρω αν το έχουμε χάσει ακόμα και ίσως να είναι απο τα λίγα που μας έχουν απομείνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου