Έρχονται...

Bremerhaven, Γερμανία, Άνοιξη του 2001. Επισκέπτομαι ένα συνοικιακό μαγαζί για να αγοράσω προμήθειες για το Ελληνικό εστιατόριο που διατηρούσα εκείνη την εποχή. Το μικρό φορτηγάκι μου, παρκαρισμένο απ΄έξω, έγραφε φαρδυά-πλατιά την επωνυμία του εστιατορίου: Restaurant HELLAS. Μπαίνοντας, με πλησιάζει ένας τύπος 60 περίπου ετών και με βαρειά προφορά μου φωνάζει στα γερμανικά: "'Ει Έλληνα*, εμείς οι ξένοι πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε (kaempfen στα γερμανικά, όπως mein kampf), για τα δικαιώματά μας". Μετά την έκπληξη που δοκίμασα, αντιλήφθηκα καμμιά 20ριά ζευγάρια μάτια Γερμανών να μας κοιτάζουν έκπληκτα. Αφού εξήγησα στον άξεστο Τούρκο, ότι εγώ δεν σκέφτομαι έτσι, διότι δεν υπήρχε κάτι το οποίο να δικαιούμαι και να μου το στερούν, κι επειδή σέβομαι τη χώρα που με φιλοξενεί, έστω και προσωρινά, τον συμβούλευσα ότι έχει δύο επιλογές: Aν νοιώθει ότι θίγονται κάποια από τα δικαιώματά του, θα μπορούσε κάλλιστα να εκφράσει τα παράπονά του προς το Γερμανικό κράτος ή να γυρίσει στην πατρίδα του. Εκεί κατάλαβα από πού βγήκε η φράση "γίνομαι Τούρκος". Αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία. Σημασία έχουν τα έκπληκτα μάτια των Γερμανών που ήταν παρόντες και δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι άνθρωποι οι οποίοι φιλοξενήθηκαν για πάνω από 50 χρόνια από την πατρίδα τους και απολάμβαναν όλα εκείνα αγαθά και υπηρεσίες που απολαμβάνει ο τελευταίος Γερμανός πολίτης, θα διανοούνταν ποτέ να θεωρούν ότι πρέπει να αγωνιστούν ενωμένοι. (Ενάντια σε ποιόν άραγε;)

Η ιστορία είναι προσωπικό μου βίωμα και αφορά μια χώρα που ΕΙΧΕ και ΕΧΕΙ μεταναστευτική πολιτική, μια χώρα που ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΕ μετανάστες στο παρελθόν και τους έδωσε ΟΛΑ εκείνα τα δικαιώματα που είχαν οι Γερμανοί, μια χώρα με ΤΕΡΑΣΤΙΑ οικονομική εμβέλεια, μια χώρα με σχεδόν ΤΕΛΕΙΑ κοινωνική περίθαλψη.

Έχω κι άλλες, πολλές τέτοιες ιστορίες που, πολύ φοβάμαι, ότι δεν χρειάζεται πλέον να τις διηγηθώ γιατί από ότι φαίνεται, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει αποφασίσει να τις ξαναζήσω απ΄την ανάποδη. Αυτή τη φορά, φυσικά, θα είναι τα απορημένα και έκπληκτα μάτια των Ελλήνων που θα κοιτάζουν.

Κι εγώ θα μείνω με την απορία, για το πώς γίνεται, εγώ (που πήγα σε ξένη χώρα με ΝΟΜΙΜΕΣ διαδικασίες), να εξισώνομαι με τους ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ, τους οποίους κανένας δεν κάλεσε να έρθουν στην πατρίδα μας, απ΄όλους τους ΔΗΘΕΝ ανθρωπιστές και από το Ελληνικό κράτος. Που, σε τελική ανάλυση, καμμία σχέση δεν έχει με το ΣΟΒΑΡΟ κράτος της Γερμανίας.

*Περιττό να περιγράψω τη χαρά και την υπερηφάνεια μου, όταν κάποιος με αποκαλούσε Έλληνα τον καιρό που ζούσα στη Γερμανία. Σε αντίθεση με κάποιους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα, συγκεκριμένης εθνικότητος...