Σήκω πάνω ελληνική νεολαία!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Κέντρου "φ".

(www.kentrofi.gr)

Όσοι διαγράψαμε κάποιες δεκαετίες στον κύκλο της ζωής, αναμφίβολα καρπωθήκαμε εμπειρίες και γνώσεις. Ζήσαμε κοσμοϊστορικά γεγονότα που έβαλαν τον άνθρωπο σε μονοπάτια νέα, ανεξερεύνητα αλλά και δύσκολα. Όταν ζει ο άνθρωπος καταστάσεις, ίσως και να μην συνειδητοποιεί ότι οι αλλαγές που τρέχουν με ταχύτητα είναι πράγματι κοσμοϊστορικές. Εκεί αναλαμβάνει ο χρόνος να καταδείξει αυτόν τον προσδιορισμό.

Κατά συνέπεια, οι αλλαγές που συντελέστηκαν στην Ελλάδα κατά την δεκαετία του ΄80, κυρίως, αλλά και του ΄90, σήμερα γίνονται πιο κατανοητές και είναι αυτές που καθορίζουν την ζωή των ανθρώπων. Θα καθορίσουν μάλιστα και τις ζωές των ανθρώπων του αύριο, αφού αυτή η διαδικασία δεν σταματάει ποτέ!

Η πρόοδος της τεχνολογίας, κυρίως, είναι αυτή που συντελεί δυναμικά στην αλλάγή του τοπίου. Όχι βέβαια ως προς τον χαρακτηρισμό του «κοσμοϊστορικού», αλλά ως προς την ταχύτητα με την οποία συντελείται. Η πληροφορία μεταδίδεται τάχιστα από πλήθος προϊόντων της τεχνολογίας, το ίδιο και
η ανθρώπινη επαφή, η μετακίνηση, οι εντολές και τα μηνύματα της πολιτικής ηγεσίας και ένα πλήθος παραγόντων που ρυθμίζει τις ζωές των ανθρώπων.

Αν στις γενιές των σημερινών 50ρηδων (και άνω), πήρε κάποια χρόνια να συνειδητοποιήσουν την κοσμοϊστορικότητα των γεγονότων που συνέβησαν στις προαναφερόμενες δεκαετίες, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις γενιές που μεγαλώνουν στις μέρες μας. Είναι πασιφανές ότι οι νέοι, πιο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, απολαμβάνουν άμεση ενημέρωση για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Μπορούν να δουν άμεσα τον τρόπο με τον οποίον οικοδομείται το μέλλον παγκοσμίως, να το μελετήσουν, να πάρουν θέση.  Και μάλιστα, από πάρα πολλές πηγές. Διαδικασία που οι νέοι του 80 και του 90 μπορούσαν μεν να παρακολουθήσουν αλλά όχι με τους ρυθμούς που μπορούν να το κάνουν οι νέοι του σήμερα. Και σίγουρα όχι από τόσες πηγές.

Αν κάτι λοιπόν χαρακτηρίζει την σημερινή εποχή είναι η ταχύτητα.

Κι όταν η ταχύτητα παίζει καθοριστικό ρόλο στο παγκόσμιο παιχνίδι της επιβίωσης, η σφριγηλότητα και η νεανικότητα έχει το πλεονέκτημα!

Θα αναφέρω χαρακτηριστικά δύο γεγονότα που δείχνουν ξεκάθαρα την διαφορά αντιμετώπισης των γεγονότων από τους νέους ανθρώπους σε διαφορετικές δεκαετίες:

Η εμφάνιση του AIDS στις αρχές τις δεκαετίας του 80, συντάραξε τον άνθρωπο. Μας πήρε χρόνια να εμπεδώσουμε ότι ο ιός μεταδίδεται μόνο από την σεξουαλική επαφή. Όσοι έζησαν ως νέοι εκείνη την εποχή θα θυμούνται τον τρόμο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν η κατάσταση, αφού πολλοί πίστευαν ότι μεταδίδεται ακόμη και πίνοντας από το ποτήρι κάποιου που ήταν φορέας του ιού!

Αντλώ το δεύτερο παράδειγμα από το σήμερα, με τον νέο κορωνοϊό να βρίσκεται στον 4ο μήνα της εμφάνισής του. Ιδιαιτέρως το τελευταίο δίμηνο που άρχισε να εξαπλώνεται παγκοσμίως και που οι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία μαθαίνουν τόσες λεπτομέρειες που θα ήταν αδύνατο να γνωρίζουμε αν ο ιός είχε ξεσπάσει την δεκαετία του 80. Κι όχι μόνο αυτό! Οι άνθρωποι σήμερα, μπορούν να κάνουν άμεσες υποθέσεις έως και αξιόπιστες προβλέψεις για το τι μπορεί να συμβεί τους επόμενους μήνες και χρόνια.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις αντεγκλήσεις και τις διαφωνίες της επιστημονικής κοινότητας. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, έχει ο καθένας πρόσβαση σε αυτές και μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού να ενημερωθεί για την καθεμία και να βγάλει τα όποια συμπεράσματα.

Η διαφορά των δύο περιπτώσεων έγκειται στον τρόπο αντιμετώπισής τους. Στην περίπτωση του κορωνοϊού, για να μιλήσουμε για το σήμερα που μας αφορά πιο άμεσα, είναι ότι η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει την κατάσταση με έναν τρόπο που δείχνει ότι η έννοια της παγκοσμιοποίησης χάνει έδαφος αφού το πρώτο μέτρο που πάρθηκε διεθνώς είναι η φραγή των συνόρων! Ακόμη και υπερασπιστές της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων, δηλαδή της ομογενοποίησης και του πολυπολιτισμού, δηλαδή η πολιτική τάξη της Ευρώπης για να έρθουμε στα καθ΄ημάς, ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ να απορρίψουν με μία κίνηση όσα ευαγγελίζονται και παρουσιάζουν ως λύση στα προβλήματα.

Ένα άλλο ζήτημα που απεμπόλησε η πολιτική τάξη που κυβερνά την Ευρώπη είναι το ζήτημα της «αλληλεγγύης» των κρατών που την απαρτίζουν με κύριο, αλλά όχι μοναδικό, παράδειγμα τις αντεγκλήσεις και διαφωνίες για το «ευρωομόλογο».

Αν κάτι μας δίδαξε η σημερινή απειλή του κορωνοϊού είναι ότι ο ρόλος των εθνικών κρατών είναι αποτελεσματικότερος στις προκλήσεις που φέρνουν οι μεγάλες κρίσεις!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα καλείται όχι μόνο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ΜΟΝΗ της, αλλά και να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνει.

Η πολιτική της κυβέρνησης που αφορά στο ΚΛΕΙΣΙΜΟ της χώρας, θα είναι καταστροφική εάν παραταθεί. Γιατί με απλά μαθηματικά, μια χώρα στα όρια της χρεωκοπίας, με την ανεργία σε ιστορικά υψηλά, με την παραγωγικότητα σε ιστορικά χαμηλά και με ένα γηρασμένο και αποτυχημένο πολιτικό σύστημα που τρώει τις σάρκες του έθνους επί δεκαετίες, οι μέρες που έρχονται θα είναι πολύ πιο δύσκολες από την δεκαετία του μνημονίου που διέλυσε την εθνική και κοινωνική μας συνοχή. Και ασφαλώς δυσσοίωνη για τη νεολαία μας και τις μελλοντικές γενιές.

Η ελληνική νεολαία, κάνει ότι κάνουν πάντοτε οι νεολαίες: δείχνει να συμπεριφέρεται διαφορετικά από τις μεγαλύτερες γενεές ως προς το ζήτημα. Μεγαλωμένη στα χρόνια της κρίσης, στέκεται σκεπτικιστικά στην δημιουργηθείσα κατάσταση, αμφισβητεί πολλές από τις επίσημες παραδοχές και αντιδρά. Όχι άδικα κατά την γνώμη μου. Όταν το μέλλον σου προδιαγράφεται μαύρο, η αντίδραση σε όσα συμβαίνουν είναι μονόδρομος.

Συμπερασματικά θα αναφέρω τα εξής:

 Oι εθνικές κοινότητες είναι αυτές που έγραψαν και θα γράψουν ιστορία. Η υγιειονομική κρίση του κορωνοϊού είναι ένα εξόχως διαφωτιστικό παράδειγμα που το επιβεβαιώνει.

Εθνικό κράτος και νεολαία λοιπόν είναι οι παράγοντες οι οποίες θα δώσουν την απάντηση και σε αυτήν την κρίση αλλά και σε αυτές που θα ακολουθήσουν και θα είναι καταιγιστικές.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια συλλογική προσπάθεια ώστε να βοηθηθεί η ελληνική νεολαία να ξεπεράσει το στάδιο της αμφισβήτησης και να περάσει σε δημιουργική αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Να ενθαρρυνθεί η νεολαία ώστε να εκφράζει τις απόψεις της.

Να αντιμετωπίζεται με νηφαλιότητα και κατανόηση διότι η νεολαία είναι ο καθρέπτης μας.

Να της δίνεται δημόσιος λόγος ΘΕΣΜΙΚΑ και όχι ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΑ.

Να  αισθανθεί χρήσιμη στην ελληνική κοινωνία κι όχι απόπαιδο.

Να της δείξουμε εμπιστοσύνη.

Στην κούρσα της ταχύτητας και της τεχνολογίας το υγιές και σφριγηλό άτομο θα κόψει το νήμα του τερματισμού πρώτο.

Αρκεί μόνο να ταυτιστεί ο νέος με την εθνική του κοινότητα. Να συνειδητοποιήσει αυτό που εντέχνως αποσιωπείται από το παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, που τον προορίζει για υπάλληλο υπερεθνικών οργανισμών που εκτός από πρόοδο παράγει και προβλήματα: ότι η πραγματική ευτυχία και πρόοδος του ανθρώπου είναι να ζει με την Ταυτότητά του. Να ξέρει ποιος είναι και να το υπερασπίζεται.

Πέρα από την σφριγηλότητα και τα γρήγορα αντανακλαστικά της νεολαίας υπάρχει και κάτι άλλο που συνηγορεί ως προς την αναγκαιότητα του να έχει πιο ενεργό ρόλο στα κοινά:

Μερικές φορές περιγράφεται ως «άγνοια κινδύνου». Προτιμώ τον όρο «γενναιότητα». Τα όρια ίσως είναι λίγο γκρίζα αλλά νομίζω ότι ειδικά η ελληνική ιστορία έχει δώσει την απάντηση στο δίλημμα «ήρωας ή άμυαλος».

Η καλλιέργεια του τρόμου, αφ΄ενός δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στην φαρέτρα των όπλων που έχουμε για την αντιμετώπισή της και αφ΄ετέρου επιδεινώνει το πρόβλημα, το οποίο χτυπάει άμεσα στην ψυχολογία των ανθρώπων. Αυτό είναι μεγαλύτερη κρίση από την κρίση του κορωνοϊού και νομίζω ότι η νεολαία το έχει εντοπίσει περισσότερο από όλους γιατί απλώς είναι στην φύση της.

Μία δουλειά έχει λοιπόν να κάνει η ελληνική νεολαία: να σηκωθεί πάνω και να ζητήσει περισσότερο και ενεργότερο ρόλο στα όσα συμβαίνουν. Και όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι, που γηράσκουμε στο κορμί αλλά διαθέτουμε ακόμη ψήγματα νεανικότητας στην ψυχή και στην σκέψη να την ενισχύσουμε σε αυτήν την προσπάθεια. Η ελληνική πολιτεία κάνει ακριβώς το αντίθετο εδώ και χρόνια.