Ισχυρός είναι αυτός που ονοματίζει τα πράγματα

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019)

Μια πρόσφατη εμπειρία μου στο κοινωνικό δίκτυο Facebook, στάθηκε αφορμή να επανέλθω στο θέμα που ανέπτυξα στο προηγούμενο άρθρο μου, το οποίο αφορούσε στην "τρομοκρατία της πολιτικής ορθότητας".
Παραμονές της εθνικής μας επετείου, δημοσίευσα μια φωτογραφία του Νικηταρά (του επονομαζόμενου Τουρκοφάγου) στο κοινωνικό δίκτυο Facebook, με μία φράση που έχει διασώσει η παράδοσή μας και την οποία επαναλάμβανε συνεχώς στον εαυτό του ο ήρωας, θέλοντας να δώσει ο ίδιος κουράγιο στον εαυτό του ώστε να ανταπεξέλθει στην αγριότητα της μάχης των Δερβενακίων: "ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΙΚΗΤΑ, ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΦΑΖΕΙΣ".

Η ανάρτηση "αναφέρθηκε" και "κατέβηκε" από τους διαχειριστές του κοινωνικού δικτύου, επιβάλλοντάς μου, μάλιστα, 3ήμερο αποκλεισμό από τις δημοσιεύσεις, κατηγορώντας με ότι παραβίασα τους κανόνες του κοινωνικού δικτύου και άσκησα "ρητορική μίσους".  Σε ένστασή μου στους διαχειριστές ότι δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται "ρητορική μίσους" μια φράση που αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο, ενημερώθηκα ότι ο "αποκλεισμός" μου από τις δημοσιεύσεις ισχύει πάραυτα.

Η "ελευθερία του διαδικτύου" είναι πράγματι δίκοπο μαχαίρι, διότι μπορεί κάποιος "σερφάροντας"
να βρει από διαμάντια έως βόθρους. Κι αυτό συμβαίνει με πράξεις και γεγονότα έως και απόψεις. Κι επειδή το διαδίκτυο έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους και ασφαλώς αντικατοπτρίζει πλήρως τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τότε σίγουρα υπάρχουν προβλήματα που άπτονται ακόμα και των νόμων (π.χ. συκοφαντική δυσφήμηση, απάτη, παραπλάνηση, ύβρις κ.λ.π.).
Στην συγκεκριμένη βεβαίως περίπτωση, δεν με κατηγόρησε κάποιος με βάση το νόμο αλλά βάσει των κανόνων που έχει θεσπίσει το συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο. Εάν μάλιστα δεν ήταν τόσο δημοφιλές, δεν θα με απασχολούσε και τόσο πολύ. Επειδή ακριβώς είναι δημοφιλές κι επειδή ο διαδικτυακός αυτός τόπος αποτελεί ΚΑΙ πεδίο διάδοσης ιδεών και γεγονότων, μου έκανε εντύπωση ΠΩΣ ένα ιστορικό ντοκουμέντο χρησιμοποιήθηκε ως πειστήριο "ρητορικής μίσους". Κι επειδή τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, φαίνεται ότι η κατάσταση είναι γενικευμένη και εξυπηρετεί πλήρως τη Νέα Τάξη της πολιτικής ορθότητας, η οποία ευαγγελίζεται συνοπτικά:
"Δεν μας ενδιαφέρουν οι εθνικές ιδιαιτερότητες, αδιαφορούμε για τα ιστορικά γεγονότα και το πλαίσιο στο οποίο συνέβησαν, επιβάλλουμε λογοκρισία ακόμη και στην ονοματοδοσία των πραγμάτων, αν θέλουμε".  Εδώ αξίζει να αναφέρω, ότι η φράση αυτή του Νικηταρά, έχει αποτελέσει τίτλο πλήθους άρθρων στο διαδίκτυο και σε εφημερίδες αλλά και τίτλο σε βίντεο, τα οποία βεβαίως ουδείς λογόκρινε. Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο με την εν λόγω φράση θα πείσει τον κάθε δύσπιστο.

Κι αν κάποιος σκεφτεί, "έλα μωρέ πως κάνεις έτσι για μια λογοκριμένη ανάρτηση σε ένα ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΜΕΣΟ",  ανταπαντώ ότι πάνω από το 1/4 των ανθρώπων παγκοσμίως έχουν λογαριασμό σε αυτό (γύρω στα 4,5 εκατομμύρια από αυτούς στην Ελλάδα).  Είναι λοιπόν ένα μέσο το οποίο επηρεάζει κατά κάποιον τρόπο τις ζωές των ανθρώπων αφού έχει γίνει καθημερινή τους συνήθεια, μια και ο καθένας μπορεί να αντλήσει άμεσα πληροφορίες για οτιδήποτε.  Άρα λοιπόν η κριτική, καλή ή κακή, αφορά πλήθος ανθρώπων. Στην προκειμένη περίπτωση, επειδή οι κανόνες του ταυτίζονται ξεκάθαρα με τακτικές που ακολουθούνται από τη Νέα Τάξη της Πολιτικής Ορθότητας που προανέφερα, καλό είναι νομίζω να τονιστεί αυτή η σχέση. Κι αυτό γιατί το τι προωθείται από αυτή την παγκόσμια τάξη, έχει άμεση επίπτωση στις ζωές των ανθρώπων, ιδιαιτέρως σε ότι αφορά ζητήματα Ταυτότητας, Ιστορίας, Παράδοσης.

Συνοψίζοντας την σκέψη μου διαπιστώνω ότι η Νέα Τάξη Πολιτικής Ορθότητας, όχι μόνο προσπαθεί να επιβάλλει συγκεκριμένο τρόπο θεώρησης των πραγμάτων αλλά και προσπαθεί να επιβάλλει την ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ των πραγμάτων, των συμπεριφορών, των παραδόσεων. Και για αυτό το λόγο είναι ισχυρή. Και για αυτόν τον λόγο ο αγώνας εναντίον της είναι δύσκολος και άρα θα πρέπει να ενταθεί. Άλλωστε και το παράδειγμα του ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΥ μας δείχνει αυτό ακριβώς: Ισχυρούς αντιπάλους είχε, ισχυρούς αντιπάλους έσφαζε
.
Ευτυχώς που ο συγχωρεμένος  Χάρυ Κλυν έκανε καριέρα νωρίς. Σήμερα θα ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιεί την φράση: "Έναν ομοερωτικό κοίτα ρε!". Γιατί με τον "πούστη" θα σερνόταν κάθε μέρα στα δικαστήρια.

Υ.Σ.: Την επόμενη φορά θα "δημοσιεύσω" την επίσης ιστορική φράση, του Κολοκοτρώνη: «Δώστε μου τα προσκυνοχάρτια του Μπραίμη να σας δώσω του έθνους. Από το ένα μέρος θα βγαίνουν οι αραπάδες, από το άλλο θα μπαίνω εγώ και θα ρημάζω». Σίγουρα θα εμπίπτει στον κανόνα περί "ρατσιμού".