Ήμουν δυόμιση χρονών παιδάκι όταν η μάνα μου κάθησε και μου το έμαθε απ΄έξω. Έτσι είχε μεγαλώσει. Με αγάπη για την πατρίδα, με θρήνους για την ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ του έθνους.
Και με νοσταλγία και με ελπίδα.
Με την προσμονή ότι "πάλι δικά μας θα ΄ναι".
Και φούσκωνα από περηφάνια και το έλεγα μονοκοπανιά.
Έτσι προσπάθησα να μεγαλώσω κι εγώ τα παιδιά μου. Σεβόμενος το γάλα της μάνας μου που ήπια και τον ιδρώτα των γονιών μου για να με μεγαλώσουν. Μα σεβόμενος και την κληρονομιά του έθνους μου. Τους αγώνες του παππού μου και της γιαγιάς μου. Όλων των προγόνων μου που γεννιόταν και πέθαιναν με την ίδια προσμονή:
"πάλι δικά μας θα ΄ναι".
Όλων των αδερφών μου Ελλήνων που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες.
Σεβόμενος της Σαρακατσάνικη καταγωγή μου, που η παράδοση θέλει να φοράει μαύρο φέσι σε ένδειξη πένθους για το χαμό της Βασιλεύουσας.
Γιατί το ηθικό πλεονέκτημα σε αυτόν τον τόπο που γέννησε τον πολιτισμό, το έχουν μόνο όσοι σέβονται.
Την Γενιά που τους έδωσε ζωή,
Τη Γλώσσα που μίλησαν,
Τα τραγούδια που χόρεψαν,
Το κερί που άναψαν στην εκκλησιά.
Την Πατρίδα που έχουν, την Πατρίδα που έχασαν...
Σημαίνει ο Θεός σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η αγιά Σοφιά
Tο μέγα Mοναστήρι με τετρακόσια σήμαντρα
κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς
κάθε παπάς και Διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο Bασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ΄ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Nα μπούνε στο Xερουβικό και νάβγει ο Bασιλέας
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ΄ Aρχαγγέλου στόμα.
Πάψατε το Xερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ΄ άγια
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Mόν΄ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ρθούν τρία καράβια
το ΄να να πάρει το σταυρό και τ΄ άλλο το Bαγγέλιο
το τρίτο το καλύτερο την άγια Tράπεζά μας
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν...
Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,
γιατί πάλι με χρόνια με καιρούς
πάλι δικά μας θάναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου