"Τα αιτήματα και οι προτεραιότητες των πολιτών, αφορούν την τσέπη τους κι όχι τη ζωή τους".
Τάσος Μαρκουίζος, ο γνωστός "Ιαβέρης", για την γενοκτονία που συντελείται στους ελληνικούς δρόμους.
Πέρασα 10 χρόνια από τη ζωή μου μέσα στα αυτοκίνητα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού ως πωλητής αυτοκινήτων (πολλά από αυτά "γρήγορα"), αυτά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου ακόμη κι όταν δεν βρισκόμουν στο τιμόνι.
Κάθε εταιρία αυτοκινήτων επενδύει στο προσωπικό της φροντίζοντας να το επιμορφώνει με σεμινάρια επί σεμιναρίων, θεωρητικά και πρακτικά. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω πάρα πολλά από αυτά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και την μεγαλύτερη ακόμη τύχη να διδαχθώ θεωρία αλλά και πράξη από οδηγούς αγώνων αυτοκινήτων παγκόσμιας κλάσης.
Πέρα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των διάφορων μαρκών που υπηρέτησα, όσον αφορά στην ταχύτητα και γενικά στις "αρετές" των κινητήρων τους, μεγάλο μέρος της εκπαίδευσής μου
αφορούσε στην ενεργητική και παθητική ασφάλεια των μοντέλων τους, τα στάνταρτς των οποίων όλο και ανέβαιναν μέσα από τον ανταγωνισμό των μαρκών αλλά και από τις κυβερνήσεις που στήριζαν και στηρίζουν όλους τους ανεξάρτητους οργανισμούς που ασχολούνται με την ασφάλεια των αυτοκινήτων.
Έχοντας οδηγήσει πολλά σύγχρονα και πολύ γρήγορα αυτοκίνητα, ακόμα και σε πίστες αγώνων, ασφαλώς και η ταχύτητα με συνέπαιρνε όπως νομίζω συνεπαίρνει γενικώς τους ανθρώπους. Εκείνο όμως που διδάχθηκα να με συνεπαίρνει περισσότερο, ήταν ο τρόπος με τον οποίον το κάθε αυτοκίνητο θα με "κρατήσει" στο δρόμο, θα φρενάρει, θα στρίψει με ακρίβεια και, τέλος, θα με προστατεύσει από την πρόσκρουση σε κάποιο χαντάκι με τραγικά για μένα και το αυτοκίνητο αποτελέσματα.
Και λέω "εμένα και το αυτοκίνητο" γιατί με τα χρόνια έμαθα ότι την ώρα που οδηγώ, εγώ και το αυτοκίνητο είμαστε "ένα", με την έννοια ότι ένα "λάθος" του αυτοκινήτου, μια ζημιά δηλαδή, έχει άμεσα αποτελέσματα στην οδηγική μου συμπεριφορά και το αντίστροφο: ένα λάθος δικό μου έχει άμεσα αποτελέσματα στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα ιδιαίτερα γρήγορο μικρό αυτοκίνητο γνωστής μάρκας, το οποίο σήκωνε πολλά "παιχνίδια" στα οποία ενέδιδα, χωρίς ποτέ όμως να περνώ τα όρια. Γιατί πάντα υπάρχουν όρια, το "μέτρο" που έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι.
Σε μια δοκιμαστική οδήγηση λίγο έξω από τη Λαμία, συνοδηγός ενός νεαρού υποψήφιου πελάτη, με τους γονείς του στα πίσω καθίσματα και αφού οδήγησα, κατά τα προβλεπόμενα από τον κανονισμό του "τέστ ντράιβ", πρώτος το αυτοκίνητο αναδεικνύοντας κυρίως τα συστήματα ασφαλείας ενός τόσο γρήγορου μοντέλου στην πράξη, βρέθηκα ξαφνικά να βλέπω από το μπαμπρίζ του αυτοκινήτου, μία τον ουρανό και μία το χώμα, αφού φαίνεται ότι ο νεαρός υποψήφιος αγοραστής δεν έλαβε καθόλου υπόψιν του τα "όρια" που ανέφερα προηγουμένως, παρ΄ όλες τις συνεχείς παραινέσεις μου για μείωση της ταχύτητας και οδήγησης με σύνεση.
Οι δύο παράγοντες που επέτρεψαν σε μένα να γράψω σήμερα αυτό το άρθρο και στην οικογένεια των υποψήφιων πελατών να είναι σήμερα στη ζωή, είναι η ζώνη ασφαλείας που "φορούσαμε" όλοι και η τύχη να πέσει το αυτοκίνητο στο χαντάκι με τις ρόδες μετά από μία τουλάχιστον εναέρια κολωτούμπα! (η τύχη πρόβλεψε η πτώση να γίνει ανάμεσα σε δύο αιωνόβια ελαιόδεντρα κι όχι πάνω σε ένα από αυτά!)
Αφού διαπίστωσα αμέσως ότι δεν έβλεπα αίματα, δεν άκουγα κραυγές πόνου και δεν είδα κανέναν με κλειστά μάτια, κατεβήκαμε και περιμένοντας το ασθενοφόρο και την αστυνομία στην οποία τηλεφώνησα, παρατήρησα τις αντιδράσεις των επιβαινόντων. Τα αρχικά "σταυροκοπήματα" και τα "σταυροφιλήματα" των γονιών του νεαρού οδηγού, διαδέχθηκαν οι αμφιβολίες για την κατάσταση του αυτοκινήτου και η άμεση προσπάθεια να παρουσιαστεί το, σχεδόν καινούργιο όχημα, ως "ελαττωματικό"!
Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας ξεχάστηκαν από τους γονείς οι φωνές μου προς το νεαρό να κόψει ταχύτητα, λίγα δευτερόλεπτα πριν βρεθούμε στο χαντάκι! Και εκεί ήταν που άκουσα ξανά και την φωνή του νεαρού οδηγού, ο οποίος μέχρι εκείνη την ώρα είχε επιδοθεί σε "αφωνία" προφανώς λόγω του προσωρινού σοκ που υπέστη. Ένα σοκ που θα του έδινε την ευκαιρία να πάρει ένα καλό μάθημα ασφαλούς οδήγησης, έστω και με αυτόν τον άσχημο τρόπο.
Δυστυχώς οι γονείς του νεαρού διέκοψαν αυτό το μάθημα μεγαλοπρεπώς, μεταφέροντας τις ευθύνες για το ατύχημα στο άψυχο όχημα που απλώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται μια στροφή που ήταν σχεδιασμένη για ταχύτητες έως 50 χιλιόμετρα, αυτό θα έπρεπε να την περάσει με 100!
Μικρή σημασία είχαν αυτά τα 50 επιπλέον χιλιόμετρα για τους γονείς του νεαρού. Κι αφού το είπαν οι γονείς, ο νεαρός ξέχασε αμέσως το σοκ και συμφώνησε μεγαλοφώνως! Το πρόβλημά τους εκείνη τη στιγμή ήταν ένα και μοναδικό: να αποφύγουν κάθε οικονομική συνέπεια από την μερική καταστροφή του αυτοκινήτου. Ένα αυτοκίνητο που όχι μόνο βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, αλλά είχε πολλά παραπάνω "χαρίσματα" στον τομέα της ασφάλειας από ανταγωνιστικά του μοντέλα και είχει βραβευθεί για την παθητική και ενεργητική του ασφάλεια από ανεξάρτητο παγκόσμιο οργανισμό με 5 αστέρια. Δυστυχώς δεν είχε βραβευθεί για την ικανότητά του να αντιμετωπίσει την ανθρώπινη βλακεία, την αμέλεια, τον εγωισμό, την μετατόπιση ευθυνών και για να κρίνει την οδηγική ικανότητα του καθενός. Με λίγα λόγια δεν είχε βραβευθεί για να παρέχει ΠΑΙΔΕΙΑ.
Στον αντίποδα, άμεση υπεύθυνη για την παροχή ΟΔΗΓΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ είναι η ΠΟΛΙΤΕΙΑ και μόνο. Η οποία "βραβεύεται" με πολλά αστέρια από τους πολίτες αλλά αυτή θεωρεί ότι ο φόρος αίματος που πληρώνει το έθνος στην άσφαλτο, είναι αρκετά μικρός και πρέπει να αυξηθεί.
Ζώντας τα τελευταία δύο χρόνια σε χώρα της Ευρώπης, επιβεβαιώνω ότι εδώ τα παιδιά τους δεν σκοτώνονται στο δρόμο. Είναι γιατί οι υποψήφιοι οδηγοί μαθαίνουν ακόμη και τα σήματα κυκλοφορίας στις σχολικές αίθουσες αλλά και γιατί οι σχολές οδηγών δεν βγάζουν παρκαδόρους αλλά συνειδητούς οδηγούς για τους οποίους προέχει η ζωή από την τσέπη.
Υ.Σ. Με αφορμή τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη, ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση για την οδηγική συμπεριφορά των Ελλήνων και ακούγοντας τον ΙΑΒΕΡΗ να επισημαίνει τους κινδύνους από αυτή την συμπεριφορά, μου ήρθε στο μυαλό η προσωπική ιστορία που παρέθεσα σε αυτό το άρθρο. Ευχή μου είναι να γίνει μόνιμος αυτός ο διάλογος, χωρίς να περιμένουμε κι άλλες οδυνηρές αφορμές. Τελικός στόχος πρέπει να είναι ο εξαναγκασμός της πολιτείας να... κάνει επιτέλους τη δουλειά της: να παρέχει στους πολίτες της ΟΔΗΓΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και να σταματήσει τον φόρο αίματος της ασφάλτου.
Επιπροσθέτως να ενημερώσω, ότι η πολυετής ενασχόληση με τον κλάδο των αυτοκινήτων θεωρώ ότι μου έμαθε όσα δεν φρόντισε η πολιτεία να με μάθει και με έκανε καλύτερο οδηγό. Μέχρι τότε, θεωρώ ότι ζούσα από τύχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου