Όταν η απειλή πολέμου βαπτίζεται ανθρωπισμός

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ του Σαββάτου 31 Οκτωβρίου 2015)

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με έναν δημοτικό σύμβουλο του κόμματος της κ. Μέρκελ, στο δήμο όπου κατοικώ τον τελευταίο καιρό. Το θέμα της ήταν το συνέδριο του Λαικού Ευρωπαικού Κόμματος που έλαβε χώρα στην πριν λίγες μέρες στη Μαδρίτη και στο οποίο ο Γερμανός φίλος μου ήταν παρών.

Το μεταναστευτικό κυριάρχησε σε αυτό το συνέδριο και όπως ήταν αναμενόμενο για μένα, το ενδιαφέρον του φίλου δημοτικού συμβούλου δεν αφορούσε στην παρουσία και στις θέσεις της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, παρά μόνο για το γεγονός ότι έχει φίλο Έλληνα. Ρωτούσε μάλιστα πολλούς Έλληνες αν... με ξέρουν!

Κι αν με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν ασχολήθηκε καθόλου ο Γερμανός συντηρητικός (όπως
αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά) φίλος μου, άρχισε τους ύμνους για την στάση και τις θέσεις του Ούγγρου πρωθυπουργού, Βίκτορ Ορμπάν. Ο οποίος, παρεπιπτόντως, είναι μία από τις πιο δυνατές φωνές στην Ευρώπη ενάντια στην λαίλαπα της λαθρομετανάστευσης που απειλεί την Ευρωπαική Ήπειρο και που ο Ούγγρος πρωθυπουργός την χαρακτήρισε ως πολεμική ενέργεια κατά της Ευρώπης. Θα ήταν γελοίο λοιπόν να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε σε αυτό το συνέδριο με κάποιον όπως ο αρχηγός της ΝΔ κ. Μειμαράκης, ο οποίος το μόνο που είδε είναι ένα "ανθρωπιστικό πρόβλημα". Μια δηλαδή γλυκανάλατη, αριστερίστικη προσέγγιση του προβλήματος με απόλυτη απουσία ρεαλιστικής του αντιμετώπισης.

Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για το ζήτημα, οι λαοί της Ευρώπης είναι αγανακτισμένοι με την λαθροεισβολή που βαπτίζεται "προσφυγικό ζήτημα" και οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης αντιδρούν στην προοπτική ισλαμοποίησής της φυλάσσοντας περισσότερο τα σύνορά τους. Τα εθνικά και συντηρητικά κινήματα που έχουν αντίστοιχες θέσεις  αναπτύσσονται ραγδαίως συμμετέχοντας ακόμα και στην κυβέρνηση (βλ. πρόσφατες εκλογές στην Πολωνία όπου η αριστερά σβήστηκε από το εκλογικό χάρτη όπως και τα παραδείγματα της Αυστρίας, της Γαλλίας, του Βελγίου κ.λ.π.).  Ακόμη και η αδιαμφισβήτητη. μέχρι πρότινος. δημοτικότητα της φραου Μέρκελ έχει πληγεί τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την χαλαρή της στάση στο θέμα. Ήδη οι φωνές στη Γερμανία εναντίον της έχουν αυξηθεί, ακόμη κι από την μεριά ψηφοφόρων της.

Κι ερχόμαστε στα δικά μας, που ως πύλη εισόδου λαθρομεταναστών θα περίμενε κανείς να συμβεί κάτι ανάλογο αλλά σε πολύ πιο έντονο βαθμό. Όμως, στην Ελλάδα της κυρά Τασίας και του Τσίπρα, η γαλήνη και η ασφάλεια του ελληνικού λαού θυσιάζεται στο βωμό ενός αόριστου και ασαφούς ανθρωπισμού. Ο οποίος καταφανέστατα δεν είναι ανθρωπισμός υπέρ των Ελλήνων. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι αυτό θα αποτελούσε το καλύτερο πολιτικό όπλο της αντιπολιτεύσεως που υποτίθεται ότι εκφράζει συντηρητικές πολιτικές πάνω στο ζήτημα, έρχεται η δήλωση του κ. Μειμαράκη μετά το συνέδριο της Μαδρίτης να βάλει τα πράγματα στη θέση του αναδεικνύοντας την "ανθρωπιστική" φύση του προβλήματος. Ταυτιζόμενος δηλαδή 100% με την φιλοσοφία της αριστερής κυβέρνησης στο ζήτημα.

Για το πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα και το πόσο απούσα είναι η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση στην Ελλάδα από κάθε σοβαρό διάλογο για να βρεθεί λύση, αρκεί να αναφέρω δύο αριθμούς:

Η Ελλάδα των 11 εκατομυρίων συμφώνησε να δεχθεί 50.000 μετανάστες και η Γερμανία των 80 εκατομυρίων 31.443! Τόσο "υπερήφανη" πολιτική ασκεί ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο επίλογος της συζητήσεως με τον Γερμανό φίλο μου, ενάντια ακόμα και στην πολιτική του ίδιου του κόμματός του, αποστομωτική: "Φίλε Νίκο για να λυθεί ρεαλιστικά το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης χρειαζόμαστε περισσότερο εθνικισμό στα κράτη όλης της Ευρώπης".

"Εμείς οι Έλληνες περισσότερο από τον καθέναν", ήταν η απάντησή μου.