Νικόλαος Τζιόπας
http://ev-komninakis.blogspot.com
Κύριε Κομνηνάκη, πρόσφατα επισκεφθήκατε τις Βρυξέλλες, στα πλαίσια της κίνησης “YOUTH OF PIGS” της Nεολαίας του ΛΑΟΣ, για την Ευρώπη των Εθνών. Πείτε μας λίγα λόγια για τους σκοπούς αυτής της κίνησης και τις εμπειρίες που αποκομίσατε από αυτήν.
Η συνάντηση είχε μεγάλο ενδιαφέρον καθότι είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε επίκαιρα θέματα που αφορούν την πατρίδα με πρώτο την οικονομική κρίση. Στο πλαίσιο μίας πρωτοβουλίας πράγματι ευρωπαικής που φιλοδοξεί όχι μόνο να εκφράσει την ελληνική πατριωτική νεολαία, αλλά και να ενώσει τις φωνές των νέων του ευρωπαικού νότου. Ταυτοχρόνως όμως δεν εγκλωβιστήκαμε σε μια συζήτηση για τη δημοσιονομική υγεία της Ευρωπαικής Ενώσεως που διχάζει το νότο με το βορά. Ασχοληθήκαμε και με ζητήματα όπως η δημογραφική κατάρρευση, η ισλαμική απειλή,η παράνομη μετανάστευση, η υποχώρηση των παραδοσιακών αξιακών προτύπων. Αυτή είναι για μας η πραγματική μεγάλη εικόνα. Η αμφισβήτηση της Ευρώπης από το Ισλάμ με όρους δημογραφικής πίεσης και το εξίσου απευκταίο ενδεχόμενο να εγκαταλειφθεί ο πολιτιστικός προορισμός της ηπείρου μας.
Διεξάγεται δηλαδή στο εσωτερικό της Ένωσης μία δεύτερη συζήτηση που δεν αφορά δείκτες, μεγέθη, ανισορροπίες και προσαρμογές; Είναι αλήθεια;
Προς το παρόν δε διεξάγεται, αλλά εμείς θα θέλαμε να διεξαχθεί και αγωνιζόμαστε γι'αυτό. Διότι αναρωτιόμαστε τί νόημα θα έχει μία απαιτητική δημοσιονομική εξυγίανση ή μία ολοκληρωμένη πολιτική ενοποίηση, χωρίς να έχει η Ευρώπη αληθινές προοπτικές επιβίωσης; Πώς μπορεί η Ένωση να πρωταγωνιστεί στον κόσμο, όταν βαπτίζεται στα ενοχικά ιδεολόγηματα του πολυπολιτισμού και της απόρριψης της κληρονομιάς της; Πώς μπορεί να ευημερήσει μία κοινότητα πολιτισμένων κρατών που αρνείται να φυλάξει τα σύνορά της, θετοντας σε άμεσο κίνδυνο την πολύπλευρη υπεροχή που κατέκτησε σε χρονικό ορίζοντα αιώνων και με βαρύ φόρο αίματος όλων των Ευρωπαίων;
Όλα αυτά, μεταξύ άλλων, τα έθεσε η Youth of PIGS με τον πιο επίσημο τρόπο μέσα στις αίθουσες του Ευρωκοινοβουλίου και σε πολλά βρήκε ένθερμη συμπαράσταση.
Ας έρθουμε τώρα στο εσωτερικό της χώρας. Κύριε Κομνηνάκη πώς αντιμετωπίζει η νεολαία του ΛΑΟΣ το πολιτικό σύστημα ;
Το πολιτικό σύστημα εμείς οι εθνικιστές δεν το αντιμετωπίζουμε ουδέτερα. Παρά το ότι οι συσσωρευμένες παθογένειές του επισημαίνονται από δυνάμεις που καλύπτουν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, εμείς δεν θεωρούμε ότι έχει χρεωκοπήσει μόνο σε μία διαχειριστική λογική, λόγω της ανικανότητός του. Θεωρούμε ότι πρωτίστως έχει χρεωκοπήσει ως αξιακό παράδειγμα που δεν μπορεί να πείσει και να οδηγήσει την κοινωνία, άρα να ανταποκριθεί στον ιστορικό του ρόλο και στις ευθύνες της ηγεσίας.
Πιστεύετε ότι με το Μνημόνιο ΙΙ χαράχθηκε μία νέα διαιρετική τομή στο πολιτικό σύστημα της χώρας όπως πολλοί υποστηρίζουν;
Θεωρώ ότι η ψηφοφορία ήταν κρίσιμη, όπως το ίδιο κρίσιμη ήταν και η ψηφοφορία της 6ης Μαίου 2010 για το Μνημόνιο Ι. Όμως λόγω της μεγάλης συμμετοχής του διεθνούς παράγοντος στην διαμόρφωση της εσωτερικής πολιτικής και υπό το πρίσμα μίας μακράς προοπτικής μεταρρυθμίσεων που θα ζητηθούν από την αυξημένη αυτή ξένη διείσδυση, θα έλεγα ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για μία τομή, αλλά για πολλές διαδοχικές οριζόντιες τομές που στην εξελικτική τους πορεία χάνουν τη σημασία τους. Η μόνιμη διαιρετική τομή είναι η δικαιολόγηση των μεταρρυθμίσεων. Αν τα επιχειρήματα είναι ταξικά και υλιστικά ή εθνικά και ιστορικά. Εκεί είναι το σημείο που πρέπει να διεξαχθεί η ιδεολογική μάχη.
Ωστόσο το Μνημόνιο έχει ανακατέψει το πολιτικό σύστημα και έχει προκαλέσει μία πρωτοφανή ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό.
Υπάρχουν ανακατατάξεις, αυτό είναι αλήθεια. Όμως το ερώτημα είναι ποιες είναι οι κυρίαρχες αλλαγές και πώς αυτές σημειώνονται σε σχέση με τον παραταξιακό ανταγωνισμό. Η δεξιά βιώνει τον κατακερματισμό της για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Μέσα από νέες κοινωνικές αντιστοιχήσεις που επιβάλλονται από τη νέα οικονομική πραγματικότητα, η Δεξιά βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της μέσα σε μία κοσμογονία διεργασιών χωρίς όμως να αλλάζει τις ισορροπίες, χωρίς να αμφισβητεί την ηγεμονική Αριστερά.
Υπ΄αυτήν την έννοια το Μνημόνιο δε διχάζει το πολιτικό σύστημα, αλλά τη Δεξιά, διότι ακριβώς απέναντι, στην άλλη πλευρά, η Αριστερά ενισχύεται και συσπειρώνεται γύρω από ταξικά αιτήματα. Η Αριστερά γνωρίζει καλά να θέτει τις προτεραιότητες που της επιτρέπουν να διατηρει την ηγεμονική της θέση. Ιεραρχεί ψηλά την ιδεολογία και χαμηλά την υπευθυνότητα. Η προοπτική της εξουσίας την αφήνει έτσι κι αλλιώς αδιάφορη. Γίνεται λιγότερο χρήσιμη, αλλά περισσότερο ευχάριστη. Έτσι επιτυγχάνει την επιβίωσή της και κυρίως την περίφημη στρατηγική νίκη επί της Δεξιάς, το 6 προς 4. Από εκεί και πέρα η στείρα διαχείριση μιας εξουσίας που έχει ηθικά καταρρεύσει και μία ιδεολογική ἀπνοια 40 ετών που ευνοεί τις αριστερές κατεστημένες αντιλήψεις συνθέτουν το σκηνικό της πολιτικής χρεωκοπίας.
Είναι όμως η Δεξιά και η Αριστερά δύο έννοιες που έχουν περιεχόμενο στο σήμερα;
Πιστεύω ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν έχουν ξεπεραστεί ούτε και είναι δυνατόν να ξεπεραστούν. Όσοι το υποστηρίζουν δεν κατανοούν ότι η Δεξιά ή η Αριστερά είναι μόνο το όνομα κάθε παράταξης. Αυτό που ποτέ δεν καταργείται είναι το εννοιολογικό περιεχόμενο του ονόματος, οι διαφορετικές αξίες που γεννούν και τη σύγκρουση. Αλλά και σε δεύτερο επίπεδο θα έλεγα το εξής, δεν είναι αντιφατικό στην εποχή που ως λαός αναζητούμε και πάλι τις αξίες μας, να απαξιώνεται η ιδεολογία η οποία είναι ολοκληρωμένο συστημα αξιών;
Μιλάτε έντονα ιδεολογικά και ανοίγετε ένα θέμα ιδεολογικών ισορροπιών στην αντιπαράθεσή σας με την Αριστερά. Αφορά αυτή η συζήτηση τους πολίτες ή μήπως είναι πολύ θεωρητική;
Η συζήτηση για τον ιδεολογικό έλεγχο της κοινωνίας είναι εξαιρετικά βασική , αν θέλουμε να δούμε ένα καλύτερο μέλλον. Με θρησκευτικούς όρους θα έλεγα ότι μία καθημερινή προσευχή δεν αρκεί, χρειάζεται μετάνοια και εξομολόγηση, προκειμένου να εντοπισθούν τα λάθη της συμπεριφοράς. Χωρίς να απορρίψουμε συνειδητά τις πολιτικές αμαρτίες, δε μπορεί να εδραιωθεί καμμία ελπίδα για το μέλλον, καθότι ακριβώς πιστεύουμε ότι ο λαός έχει ανάγκη από την ηθική του κληρονομιά. Αν δε γίνει όμως αυτή η συζήτηση κάθε λόγος θα είναι πουκάμισο αδειανό, κάθε ευχή υποκρισία, κάθε υπόσχεση θα εξανεμίζεται πριν γίνει πράξη. Έχουμε μείζονα ανάγκη ηθικής μεταστροφής και στη βάση της κοινωνίας που θα επιτρέψει και την ιδεολογική μετατόπιση στο ορθόν, στο εθνικό, στο πραγματικά αληθές.
Η ιδεολογική υπεροχή της Αριστεράς πώς εκφράζεται στα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητος. Έχετε ένα παράδειγμα;
Φυσικά, δεν έχετε παρά να δείτε τις αντιδράσεις της Αριστεράς στη λαθρομετανάστευση και στο πανεπιστημιακό άσυλο. Στο πρώτο, η Αριστερά επί μία δεκαετία και πλέον επέτυχε να επιβάλει ένα καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας κυρίως μέσω των ΜΜΕ και της στρατευμένης ενημέρωσης. Απέναντι στις ειλικρινείς ανησυχίες μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού για τα ζητήματα κοινωνικής συνοχής και εθνικής ασφαλείας, αντέτασσε επίθετα και χαρακτηρισμούς που επιδείνωναν το πρόβλημα αφενός και εξουδετέρωναν τίμιους ανθρώπους αφετέρου σε προσωπικό μάλιστα επίπεδο. Ανέντιμη τακτική δε χωρά αμφιβολία. Στο δεύτερο, σε ό,τι αφορά το άσυλο, κρατούσε φιλικότατη στάση απέναντι σε κοινούς εγκληματίες, τους οποίους περιέθαλπε με ένα ιδεολογικό μανδύα, ό,τι ακριβώς χρειάζονταν για να ξεπλυθούν στην κοινή γνώμη οι ταραξίες. Ενώ μέσα στα ιδρύματα λειτουργούσε η επιχειρησιακή της ετοιμότητα.Θα έλεγα ότι η Αριστερά αγαπάει το έγκλημα, όπως ακριβώς η Δεξιά αγαπάει την Τάξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου