1η τ΄Απρίλη κι αρχινά το μέγα πανυγήρι

«Γεια σας αδέλφια. Γεια σας λεβέντες. Ελπίζω να’ μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον Αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός, υπερήφανος».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Πρωταπριλιά! Ημέρα του ψέμματος για τους Έλληνες. Μόνο που μια τέτοια πρωταπριλιά, το 1955 ξεκίνησε ο αληθέστατος ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ, με σκοπό την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Βρετανούς κατακτητές. Γι αυτή τη μέρα, δεν θα ακούσετε σχεδόν τίποτα. Ούτε παρελάσεις, ούτε γιορτές, ούτε ομιλίες. Και λέω σχεδόν, διότι υπάρχουν ακόμη ορισμένοι Έλληνες που ξέρουν να σέβονται. Να σέβονται αυτούς που αγωνίστηκαν και πέθαναν για να μπορούμε εμείς να ζούμε ελεύθεροι.

Το μεταπολιτευτικό κράτος βέβαια, είχε άλλες δουλειές να κάνει από το να καθιερώσει τον εορτασμό τέτοιων ιστορικών στιγμών για την πατρίδα μας. Είναι γνωστή άλλωστε η απέχθειά του σε κάθε τί «Εθνικό». Η απεθνικοποίηση των πάντων με κύριο συμπαραστάτη την πάντα πρόθυμη διεθνιστική αριστερά, «έθαψε» τον τελευταίο ξεσηκωμό των Ελλήνων. Διότι η αριστερά στην Ελλάδα, δείχνει μεγάλη προθυμία να σταθεί αληλλέγγυη σε όλους τους πονεμένους της γης, αρκεί να.... μην είναι Έλληνες! Κούβα, Νικαράγουα, Σαλβαδόρ και Κορέα έχουν μεγαλύτερη αξία για τα «ορφανά του Στάλιν» από τον αγώνα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και των Κυπρίων αδερφών μας. Στο βωμό της απεθνικοποίησης λοιπόν, το μεταπολιτευτικό έκτρωμα συνεπικουρούμενο από τους διεθνιστές και προοδευτικούς πυλώνες του, «αφάνισε» το γιγαντιαίο αγώνα των μαχητών της ΕΟΚΑ: Τη θυσία ενός ολόκληρου λαού, υπέρ της Εθνικής του Ελευθερίας. Καραολής, Δημητρίου, Αυξεντίου, Παλληκαρίδης, Γρίβας και τόσοι άλλοι. Ήρωες που σήκωσαν το ανάστημά τους σε μια αυτοκρατορία και νίκησαν. Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα όμως, που η ιστορία γράφεται με χολή, είναι μόδα τα μπλουζάκια με τη φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα κι όχι του Γρίβα.
Σε μια εποχή που όλοι κόπτονται για την Εθνική κυριαρχία και την απώλειά της, ας συλλογιστούν αυτή τη μέρα, Έλληνες που έδωσαν τη ζωή τους για αυτό ακριβώς το λόγο. Όσον αφορά τους μεταπολιτευτικούς νεκροθάφτες του Ελληνισμού, θα τους  πω ότι  ο αγώνας τους είναι ανεπαρκής, γιατί οι ήρωες της ΕΟΚΑ βρίσκονται πάντα στις Ελληνικές μας καρδιές και δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ώσπου να φωλιάσουν σε όλες. Το ποίημα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ενός αμούστακο παιδιού, που πέρασε στην αιωνιότητα τραδουδώντας τον εθνικό ύμνο, υπερασπίζοντας με τη ζωή του την Εθνική Ανεξαρτησία της Κύπρου και την Ένωσή της με τη Μητέρα- Πατρίδα, δεν μας αφήνει ούτε στιγμή να ξεφύγουμε από το σκοπό μας:

«Θα πάρω μια ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά

Θ’ αφήσω αδέλφια συγγενείς
τη μάνα τον πατέρα
μεσ’ τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θα ‘χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι
βουνά και ρεματιές

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά
θα ρθει το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά

Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά

Τα σκαλοπάτια θ’ανεβώ
θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω θα ν’ απάτη
δεν θα ν’ αληθινό

Μες το παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω το θρόνο
Βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτόν

Κόρη πανώρια θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου
μονάχα αυτό ζητώ»