Ιθαγένεια, Υπηκοότητα, Νομιμοποίηση

O όρος Ελληνική Ιθαγένεια περιγράφει μια βιολογική πραγματικότητα. Η υπηκοότητα είναι ένα νομικό κατασκεύασμα το οποίο χρησιμεύει στο εκάστοτε κράτος, για την εύρυθμη λειτουργία του. Υπάρχει και η νομιμοποίηση, μια απλή διαδικασία, η οποία δεν "κάνει" το μετανάστη Έλληνα, αλλά του επιτρέπει να διαμένει και να εργάζεται νόμιμα στη χώρα, απολαμβάνοντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα και υποχρεώσεις που έχουν και οι Έλληνες, πλην του δικαιώματος του "εκλέγειν και "εκλέγεσθαι".
Αν θέλει το ελληνικό κράτος να είναι σοβαρό, θα μπορούσε να χαράξει τη μεταναστευτική του πολιτική, με βάση της ανάγκες του. Από τη στιγμή που ΚΑΙ οι ίδιοι οι μετανάστες, αυτοχαρακτηρίζονται οικονομικοί μετανάστες, θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να ελέγξει και να καταγράψει τις ανάγκες του σε ανθρώπινο δυναμικό και να επιτρέψει την είσοδο μεταναστών, ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τις ανάγκες του, ακολουθώντας τον τρίτο δρόμο της νομιμοποίησης, με ότι αυτό συνεπάγεται. (Ασφάλιση, φορολογία, δικαιώματα κ.λ.π.)
Η απόδοση της ιθαγένειας είναι μια ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ πράξη, από τη στιγμή που θέλει να παράγει Έλληνες από Αλβανούς, Πακιστανούς κ.λ.π. Χώρια που είναι και ρατσιστική εναντίων των Ελλήνων μια και θα αλλοιώσει τον εθνικό μας ιστό, ο οποίος αποτελεί μια ΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Όσον αφορά την υπηκοότητα, σε ΟΛΑ τα κράτη του κόσμου, δίνεται με προυποθέσεις και, μάλιστα, μόνο σε όποιον τη ζητήσει, ώστε να δοθεί χρόνος και στους μετανάστες να αφομοιώσουν το ντόπιο πολιτισμό, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της χώρας που τους φιλοξενεί και να είναι σε θέσει να την αποδεχθούν αλλά και να αποδείξουν την ενσωμάτωσή τους. Φυσικά, ο τελικός κριτής είναι ο οικοδεσπότης κι όχι ο επισκέπτης.
Ακόμη όμως και η ανεξέλεγκτη νομιμοποίηση, είναι μια ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΗ, ΠΑΡΑΝΟΜΗ και εντέλει, ΑΝΗΘΙΚΗ πράξη, απέναντι στον ελληνικό λαό, μια και η εισβολή λαθρομεταναστών μας επιβλήθηκε από τους ίδιους, χωρίς ποτέ αυτό να αποτελεί ΕΠΙΛΟΓΗ του Ελληνικού κράτους. Η νομιμοποίηση της ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ, λοιπόν, δεν πρέπει να αποτελεί στόχο καμμίας ΣΟΒΑΡΗΣ κυβέρνησης.
Αν δούμε το θέμα από την οικονομική του πλευρά, εκείνο που εύκολα παρατηρεί κανείς, είναι ότι η Ελλάδα, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση, οικονομικό γίγαντα, με βιομηχανίες και ανθηρή οικονομία, ώστε να μπορεί να απορροφά χωρίς συνέπειες (ανεργία κ.λ.π.), εισαγώμενο εργατικό δυναμικό.
Η θέση μου λοιπόν, για το πώς πρέπει ένα ΣΟΒΑΡΟ κράτος να αντιμετωπίσει ένα τόσο μεγάλο θέμα, είναι:
1. Καταγραφή των αναγκών του σε ανθρώπινο εργατικό δυναμικό.
2. Απέλαση όλων των παρανόμων μεταναστών από τους οποίους οι περισσότεροι, πεινάνε πιό πολύ από όσο στις χώρες τους.
3. Χάραξη ΟΡΘΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Δηλαδή, φύλαξη των συνόρων και εισαγωγή ΝΟΜΙΜΟΥ, αλλοδαπού εργατικού δυναμικού σε όποιο τομέα της οικονομίας χρειάζεται, ελέγχοντάς το, παράλληλα, ΠΟΙΟΤΙΚΑ και ΠΟΣΟΤΙΚΑ.
4. Αυστηρά κριτήρια για την απόδοση της Υπηκοότητος, και
5. Σε καμμία περίπτωση απόδοση Ιθαγένειας, μιας και όπως προείπα, είναι μια βιολογική πραγματικότητα και δεν αλλάζει με νομικά τεχνάσματα.
Οι προτάσεις αυτές, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, να αποτελούν πυλώνες της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος από το ελληνικό κράτος και δεν αποτελούν, σε καμμία περίπτωση, μια ολοκληρωμένη πρόταση. Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος, μια ζωή, σύρεται από τις εξελίξεις και αντιδρά ΠΑΝΤΑ, κατόπιν εορτής.